Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1963, Blaðsíða 60

42
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
lega komna. Eitt af því sem ég
bjóst við að sjá í Foam Lake ferð-
inni var náttúrlega þú, en svo varð
það nú ekki, og auðvitað þótti mér
það slysni, ekki sízt vegna þess, að
einhverjir gátu þess til við mig, að
þú myndir vera lasinn, þú hefðir
svo sterklega búizt við að koma.
Jæja, það var gott það var ekki
nema það, að þú varst prettaður
um keyrslu, fyrst svona fór.
Já, þökk fyrir bréfið og lýsingarn-
ar á fjölmenninu þínu. Bréfið geng-
ur hér milli fólksins míns, frænd-
anna þinna, eins og myndabók. Allir
vilja sjá ættingjana.
Sjálfur hefi ég orðið „átta barna
faðir í Álfheimum“. Einn dreng hefi
ég misst, sjö á ég lifandi, 4 drengi
og 3 stúlkur, öll eins mannvænleg
og fólk gerist, bæði til sálar og
líkama og fremur vönduð í sér.
Baldur er elztur, hægur í fasi og
ljóshár og fremur stór, sterkur í
bezta lagi og hefir gaman af hest-
unu Hann er giftur og á tvö börn,
son og dóttur, og er nýfarinn að búa
sér, 2 mílur héðan.
Guðmundur er næstelztur, dökk-
hærður og móeygður, hagur á smíð-
ar, giftur og á líka dóttur og son,
býr enn hér heima 1 húsi á heima-
jörð okkar.
Þá er Jakob, dökkhærður meðal-
maður duglegur og ögn mislyndur,
seinn til svars og svipar ögn í Bárð-
dælakynið.
Tvíburar eru þær Stefaný og
Jóný — Stefaný er dökkhærð og
móeygð, svipar í föðurkyn mitt, til
Guðnýjar heitinnar á Eyjadalsá.
Jóný er bjarthærð og bregður til
Reykjarhólskynsins, móðurættar
minnar. Þetta fólk má heita full-
orðið og öll eru þau heima, nema
Baldur.
Gestur er yngstur drengjanna, 15
ára, ljóshærður og líkist líklega
Baldri í sjón. Yngst er Rósa, 8 ára,
hálf-blökk og nokkuð næm eftir
aldri. Annars mórillast allir mínir
krakkar með árafjöldanum.
Þú ættir að bregða þér hingað
vestur með tímanum og sjá frænd-
lið þitt. Þetta eru ekki nema liðug-
ar 300 mílur á milli, beint í vestur.
Margt gæti maður skrafað, sem
enginn endist til að skrifa.
Ég þakka þér fyrir ljóðin þín. Ég
hefi lesið þau en enga málvillu
fundið, sem ég þekki. En þar er ekki
til „manns að moka“ þar sem ég er,
með málfræðina, barnaskólabarn
ræki mig þar í vörðurnar. Bezt þyk-
ir mér hjá þér „Ó fsland þjóð er
ekki mál.“ Svona er ég innrættur.
Öll lýsa kvæðin góðviljuðum manni,
en viðkvæmum. Góð er síðasta vís-
an í „Fátækrafjölákyldan“. Ég á
bágt með að lofa eða lasta ljóð ann-
arra, ekki sízt að hæla þeim við þá
sjálfa. Eftir allt, erum við sem kváð-
um, eins og börnin með gullin sín,
við breiðum þau út og sýnum fólk-
inu þau, og þau eru því sjaldnast
eins mikils virði og okkur. Ég hefi
haft, að þessu, stráka-lukku með
ruglið mitt, ég veit það. Kröfur til
skáldskaparins eru að breytast, og
ég 'hefi flotið á breytingunni, það
er allt og sumt.
Mér hættir til að rífa mig upp úr
öllu hljóðum, og met það kannske
of mikils hjá öðrum, enda hefir mér
verið sagt að ekkert blítt né inni-
legt sé til í ljóðunum mínum, og
alt sé þar kalt og þurrt.
Þetta bréf er verra en vera ætti,