Tónlistin - 01.11.1943, Side 53

TÓNLTSTIN
51
nær sem slíkt skeður. Karlakórinn Fóst-
bræður hefir aö þessu sinni gefiö fyllsta
tilefni til rækilegrar athugunar á þessu
veigamikla atriSi í íslenzku sönglistar
lífi meS því aS sniSganga meS full-
komnu tómlæti og skeytingarleysi öll
íslenzk tónskáld, bæSi fyrr og síSar.
íslenzk tónlist nær aldrei aS dafna og
'þroskast til blessunar fyrir allan lands-
lýS, nema því aSeins aS gagnkvæmur
skilningur riki á milli allra þeirra, —
sem vinna aS því í þjóSlegri einingu
aS skapa hana og flytja.
Karlakórinn Kátir félagar er ungt
söngfélag, bæSi hvaS áhrærir tilvist og
meSlimi: ÞaS er fáært félag meS æsku-
léttum starfsmönnum og virSist því vera
tilvalinn æskulýSskór. Mætti máske af
honum vænta góSrar aSstoSar, þegar
nauSsynjamálum reykvískrar æsku
verSur hrundiS úr því vergangsástandi,
sem þau nú hvíla í.
Efnisskrá kórsins skiptist í tvær fylk-
ingar, erlend lög (aSallega skandína-
vískir „rómansar") og samlenzk söng-
verk, sem báru af sakir ferskleiks og
fjö'breytilegs innihalds. Hinir þraut-
reyndu stríSshestar karlakóranna (svo
sem Hör os Svea og Naar fjordene
blaaner) verSst-ulda sann',rÞga hvi'd;
svo oft hafa þeir tekiS þátt í kappmót-
um meS bezta fáanlegum árangri. LítiS
lag meS takmarkaSri áhrifaverkun þol-
ir naumast eins tíSa ítrekun til listarun-
aSar eins og stórþætt tónverk, sem vex
og skýrist viS hverja nýja endurtekn-
ingu.
Raddflokkar Kátra félaga eru ennþá
ekki alveg nógu samvaldir. Annar bassi
gætir sín vel og lætur drjúgum af rnörk-
um til uppbyggingar heildinni, en ann-
ar tenór gæti gjarna veriS samstilltari.
Forysturöddin beitir sér vel, en bót
væri kórnum aS eilitiS meiri ómveigi
hennar. MeS ekki alllitlu raddliSi g tur
þetta ungskipaSa félag ótrautt haldiS
áfram á söngvabraut sinni og kveSiS
kraft og gleSi i borgarana. Sýndi þaS
sig einna bezt i hinu tónræna sagnverki
(ballade) Sigfúsar Halldórssonar,
Stjáni blái (sein höfundurinn hefir aS-
eins samiS í írumdráttum). Hinar mis-
gengu áherzlusamþjappanir ferskeytlu-
formsins hefSu þó mátt knýja kórinn
til enn stæltari átaka og reisa niSurlag
frásagnarinnar hærra. Einsönginn önn-
uSust Gisli Kærnested og Ágúst Bjarna-
son af látleysi og smekkvísi, auk Ólafs
FriSrikssonar, sem snoturlega mótaSi
laglínu Reissigers í Bæn skáldsins. Ólag
Karls Runólfssonar á eftir aS falla i góS-
an jarSveg, þegar búningur þess er
engu sviptur og hin upprunalega fram-
setning fær aS njóta sín, en án þess
skortir þaS líftaugarnur.
Hallur Þorleifsson leiSir kórinn af eSl-
isborinni ást til sönglistarinnar, enda er
hann lengi búinn að vera dvggur og
ötull unnandi hennar og forgörgumaS-
ur. Undirleik hafSi á hendi GuSrún Þor-
steinsdóttir.
Karlakór Reykjavíkur gerir sér auS-
sjáanlega far um aS flytja tilbreytingu
í íslenzkan karlakórssöng. Hefir hann
undanfarin ár fariS nýjar leiSir í vali
verkefna og jafnvel teflt á tæpasta vaS-
iS í því efni, seilzt til óréttbærrar gl'mu
viS næsta lítiS uppb' ggileg tónlistarat-
riSi. En þessi viSleitni kórsins er máske
óhjákvæmilegur liSur í tónlistarsögu ■
legri þróun, einn þáttur í leitinni aS
sannleikanum; en sú leit hefir enn ekki
boriS tilætlaSan árangur.
AS einu leyti var síSasti samsöngur
kórsins þó sigurvænlegt framtíSartákn:
í þessu konsertfornri varS frumsuniS
íslenzkt lag hlutskarpast: Á Finnafjal’.s-
ins auSn eftir Björgvin GuSmundsson.
Hér hæfSi lagiS nákvæmlega ö lum
kringumstæSum, af þeirri einfö'du og
ofurskiljanlegu ástæSu, aS þetta lag
gerir ekki kröfu til þess aS vera annaS
og meira en þaS, sem undirleikslaus
karlakór er fær um aS túlka. En ei
tónsmiS, sem upprunalega er hugsuð
á annan hátt, er flutt meS því aS slá
af eSa breyta raunréttum flutningskröf-
um, er ávallt hætt viS því aS listaverkiS