blaðið - 26.11.2005, Qupperneq 38

38 I VIDTAL
LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 2005 blaöiö
Alltaf of ung
Ein af jólabókum þessa árs er I
gylltum ramraa, ævisaga Sigríðar
Þorvaldsdóttur, leikkonu, sem
Jón Hjartarson skráir. „Þetta var
skemmtileg samvinna, “ segir Sig-
ríður. „Jón er yndislegur maður
og ég fékk að segja frá því sem
mig langaði til þá stundina, sem
hentaði mér mjög vel, og hann
kom frásögnum mínum síðan í
bókarform.“
Dreymdi þig alltaf um að verða
leikkona?
„Allt frá því ég var lítil stúlka
dreymdi mig um að verða leikkona.
Faðir minn, Þorvaldur Steingríms-
son, var fiðluleikari í Sinfóníuhljóm-
sveitinni. Ég var vön að fara með
móður minni á sinfóníutónleika
til að hlusta á hann. Hann spilaði
einnig undir revíusýningum í Sjálf-
stæðishúsinu. Við systurnar sátum
á tröppunum og horfðum andak-
tugar á síðustu æfingar fyrir frum-
sýningu. Ég man sérstaklega hvað
ég heillaðist af Alfreð Andréssyni
sem var stórkostlegur gamanleikari
og kom mér alltaf til að hlæja. Ég
fylgdist grannt með því hvað hann
gerði og hvernig hann gerði það. Já,
ég þráði að standa á sviði.“
Fimmtán ára leiklistarnemi
Þú tókst bæði próf í leiklist og hár-
greiðslu. Þetta eru ansi ólík störf af
hverju valdirðu hárgreiðsluna?
„Mamma var hárgreiðslumeistari
og átti sína eigin stofu. Ég fór oft
með henni í vinnuna og þvoði hár
kvennanna og hafði mjög gaman
af því starfi. Eg var hávaxin þannig
að engum datt í hug að ég væri bara
tólf ára og ég lét líka eins og ég væri
eldri. Þegar ég sagði mömmu að ég
þráði að verða leikkona ráðlagði hún
mér að taka hjá sér hárgreiðslupróf
svo ég gæti gengið að föstu starfi ef
leikkonudraumurinn rættist ekki.
Ég fór að þessum ráðum, skipti tíma
mínum milli skólans, hárgreiðstím-
anna hjá mömmu og þess að passa
litla bróður minn. Fimmtán ára
gömul var ég yngsta hárgreiðslu-
konan á landinu. Sama ár tók ég
próf inn í Þjóðleikhússkólann eftir
að hafa lært hjá Ævari Kvaran. Á
umsóknareyðublaðinu var reitur
þar sem spurt var um aldur en í stað
þess að skrifa hvað ég væri gömul
skrifaði ég að ég hefði hárgreiðslu-
meistarapróf. Þannig kom ég mér
undan því að segja að ég væri fimm-
tán ára gömul, en aldurstakmarkið
í fyrsta bekk Leiklistarskólans var
átján ár. Enginn lét sér detta í hug
að hárgreiðslukona væri einungis
fimmtán ára svo ég fékk inngöngu.
Þegar ég hafði tekið inntöku-
prófið uppgötvuðu prófdómararnir
hversu ung ég var og kröfðust þess
að fundur yrði haldinn. Guðlaugur
Rósinkranz, Þjóðleikhússtjóri, kall-
aði mig á sinn fund og spurði hversu
gömul ég væri. „Fimmtán ára,“ hvísl-
aði ég. Hann bað mig um að bíða
frammi á gangi meðan prófdómarar
réðu ráðum sínum. Haraldur Björns-
son leikari var þar á meðal. Hann
var skapmaður og ég frétti seinna að
hann hefði hvesst sig og sagt: „Þessi
stúlka náði prófinu, ætlið þið að
kasta henni út úr skólanum? Hver
hér inni ætlar að bera ábyrgð á því?”
Á meðan beið ég og lagði allt mitt
traust á almættið. Loks var mér
vísað inn og tilkynnt að þar sem ég
hefði náð prófinu væri ég fullgildur
nemandi í skólanum. Svo var mér
óskað til hamingju. Það var mikil
gleðistund í lífi mínu.
Fimmtán ára gömul fékk ég tvö
aðalhlutverk, í barnaleikritinu
Fríðu og dýrinu á móti Helga Skúla-
syni og Kysstu mig Kata. Hlutverk í
seinna verkinu féldc ég mjög skyndi-
lega vegna þess að Guðmunda El-
99............................................
Ég hef alltaf haft yndi afþví að vera á sviði. Leiklistin
var lífmitt og Þjóðleikhúsið var hluti afmér."
íasdóttir hafði misst röddina þegar
vika var til frumsýningar. Ég var að
lesa undir próf í Leiklistarskólanum
en leikstjóri sýningarinnar gekk til
mín þar sem ég stóð á ganginum og
spurði: „Geturðu sungið?" Ég leit
í kringum mig til að athuga hvort
hann væri hugsanlega að tala við
einhvern annan en mig en sá að svo
var ekki. „Já, ég get sungið,“ svar-
aði ég. Hann hafði prófað ýmsar
stúlkur í hlutverkið en ekki verið
ánægður með neina þeirra. Hann
tók mig í prufu og eftir hana rétti
hann mér handritið og sagði: „Hér
er hlutverkið, þú ferð heim og lærir
það í kvöld. Ég veit að þú átt að fara
í próf en þú hugsar ekki meira um
það. Frumsýning er eftir eina viku
og þú átt að kunna þetta hlutverk í
fyrramálið.“ „Já, fínt, ég geri það,“
sagði ég. Ég mætti morguninn eftir
og kunni hlutverkið mitt. Ég var
himinlifandi. Þetta var svo gaman
og það var alltaf gaman í leikhúsinu.
Ég hef alltaf haft yndi af því að vera
á sviði. Leiklistin var líf mitt og Þjóð-
leikhúsið var hluti af mér.“
BlaðiÖ/Frikki
Kornung fegurðardrottning
Þú varst ekki bara leikkona og
hárgreiðslumeistari á unga aldri
heldur líka fegurðardrottning ís-
lands þegar þú varst sautján ára
gömul. Af hverju ákvaðstu að fara í
fegurðarsamkeppni?
„Ég var að ljúka prófi frá Leiklist-
arskólanum og það sem dró mig að
fegurðarsamkeppninni var að sig-
urlaunin voru ferð til Kaliforníu í
alheimsfegurðarsamkeppnina. Mig
langaði mjög til Bandaríkjanna í
framhaldsnám í leiklist og fór því í