blaðið - 22.09.2007, Blaðsíða 41

blaóió
LAUGARDAGUR 22. SEPTEMBER 2007
41
LÍFSSTÍLLSPJALLIÐ
bladid@bladid.net
Það var togast á um hvort við ættum að vera þarna eða ekki
en niðurstaðan var sú að heimsbyggðin þyrfti að fylgjast
með þessu. Það er skemmtilegt frá því að segja að öll íslenska
pressan bjó heima hjá Árna Johnsen í eitthvað á annað mánuð.
Eftirminnileg
atvik úr starfi
blaðaljósmyndara
Blaðaljósmyndarar upplifa margt á ferli sínum enda starfið
í senn fjölbreytt og spennandi. Þeir eru oftar en ekki fyrstir
á vettvang þegar merkilegir atburðir eiga sér stað og
leggja metnað sinn í að skrásetja söguna með myndavél-
inni. Þá komast þeir enn fremur í meira návígi en margir
aðrir við fólk í fréttum hvort sem um er að ræða popp-
stjörnur eða pólitíkusa. Blaðið ieitaði til fimm valinkunnra
blaðaljósmyndara og fékk þá til að rifja upp eftirminnileg
atvikfráferlinum.
Fann jarðskorpuna hreyfast
Minnisstæðasti atburður sem ég hef upplifað á mínum blaðaljósmyndaraferli og verður
sjálfsagt aldrei skákað er Vestmannaeyjagosið.
Ég kom til Vestmannaeyja gosnóttina einhvern tíma milli tvö og þrjú en gosið hófst rúm-
lega eitt. Þegar við komum út í Heimaey lá eldsprunga þvert yfir hiluta eyjunnar. Það sáldrað-
ist yfir okkur gjóska og maður fann hreyfinguna á jarðskorpunni og þá flögraði að manni að
maður væri nú betur kominn heima en þarna. En svo vandist maður fljótt aðstæðunum og
vildi vera þarna og sjá og upplifa eins og forvitinn ljósmyndari þarf að gera.
Ég var þarna meira og minna allan gostimann og fylgdist með því sem var að gerast hverju
sinni. Fyrstu dagarnir voru mjög erfiðir. Það voru mikil átökþví að eyjarskeggjar sjálfir fengu
ekki að fara til eyjarinnar fyrstu dagana eftir gos og þeim þótti súrt í broti að sjá fjölmiðla-
menn fjölmenna þangað út. Það var togast á um hvort við ættum að vera þarna eða ekki en
niðurstaðan var sú að heimsbyggðin þyrfti að fylgjast með þessu. Það er skemmtilegt frá því
að segja að öll íslenska pressan bjó heima hjá Árna Johnsen í eitthvað á annað mánuð. Við
komum og fórum en alltaf fengum við inni á hjá honum.
Allir flugvellir
iokaðir
Eitt sinn lenti togari í neyð fyrir utan Ólafs-
vík eftir að leki hafði komið að honum. Við
flugum vestur í brjáluðu veðri og ég tók mynd
af togaranum þegar hann náði landi. Á mynd-
inni sést þegar verið er að kasta kaðli í land og
í forgrunni er maður sem sýnir hvað veðrið var
brjálað.
Á leiðinni til baka lentum við í vandræðum
því að þá lokuðust allir flugvellir á landinu. Sá
eini sem var opinn var Akureyrarflugvöllur
sem var alveg við það að lokast.
Við vorum ekki með mikið flugþol og
þurftum að taka ákvörðun mjög hratt, hvort
við myndum hringsóla yfir Reykjavík og bíða
eftir að veðrið lagaðist eða fara til Akureyrar.
Ef hann my ndi lokast þá yrði aðflugið miklu
verra þar þannig að við ákváðum að fljúga
í hringi. Það myndaðist gat í éljaklasanum
og við fylgdum því eftir þangað til það lá yfir
brautinni og þá fórum við í gegn. Okkur tókst
að lenda en það þurfti að senda brautarbíl
til að sækja okkur því að bylurinn skall svo
snöggt á.
Aftur á móti missti myndin eiginlega marks
því að maðurinn sem sýndi hvað veðrið var
slæmt var klipptur af henni þannig að maður
Filmunni
komið undan
Eftirminnilegasti en jafnframt átakanlegasti
atburðurinn á mínum starfsferli var þegar
Albert Guðmundsson sló úr mér tönn en ég hef
ekki áhuga á að fara nánar út í þá sögu því að
það er búið að segja hana svo oft.
Sá skemmtilegasti var hins vegar þegar ég
tók mynd af Friðriki krónprins Dana með
unga stúlku upp á arminn á skemmtistað hér.
Lífverðir hans heimtuðu filmuna en ég kom
henni undan til vinkonu minnar sem var á
staðnum. Þeir eltu hana inn á klósett, sturtuðu
úr töskunni hennar en henni tókst að koma
filmunni undan í lögreglufylgd.
Myndin birtist á forsíðu Álþýðublaðsins og
síðar á forsíðu Extrablaðsins sem keypti alla
söguna. Sorglegustu atburðirnir áttu sér stað
á sólarhring í byrjun ferilsins. Ég var sendur
austur á Skeiðarársand þar sem frönsk stúlka
hafði verið myrt og systir hennar nánast lim-
lest. Það erfiðasta var óvissan á sandinum því
að byssumaðurinn var enn í felum þar.
Ég var varla kominn í bæinn þegar ég var
sendur á Breiðafjörð þar sem bátur hafði farist.
Ég hafði aldrei áður lent í tveimur jafnhrikalega
sorglegum atburðum á innan við sólarhring.
Símtal í
eldflaugaárás
Ég var staddur í borginni Ramallah á Vest-
urbakkanum þegar slitnaði upp úr vopnahléi
ísraelsmanna og Palestínumanna árið 2000.
Ég hafði varið deginum í að mynda bardaga
hermanna úr báðum fylkingum. Það var
komið kvöld þegar israelskar herþyrlur hófu
skyndilega eldflaugaárás á nærliggjandi íbúð-
arhús. Mannfjöldinn hljóp af stað í glundroða
ásamt mér. Þá hringdi síminn og var það
kollegi minn frá íslandi. Ég svaraði á hlaupum.
„Sæll, Þorvaldur. Hefur þú ekki það gott þarna
úti?“ Ég svaraði að ég gæti ekki talað, ég væri í
miðri eldflaugaárás og væri að reyna að forða
mér. „Er ekki maturinn bara góður þarna?“
segir hann þá. „Nei, ég get ekki talað það er
búið að taka rafmagnið af borginni og ég finn
ekki bílstjórann minn.“ „Jæja, vinur. Það er
gott að þú hafir það fínt. Mér skilst að það séu
fínar strendur þarna einhvers staðar í nágrenn-
inu,“ sagði félagi minn sem hélt að ég væri að
grínast. Þá heyrðust drunur fyrir aftan mig og
því tímabært að enda símtalið og herða á hlaup-
unum. „Ég þarf að hætta núna en ég er ekki
með sunddót með mér. Bless í bili,“ sagði ég. Á
endanum fann ég bílstjórann og við keyrðum
í tvo tíma eftir krókaleiðum út úr borginni þar
sem öllum vegum hafði verið lokað.
A bögglabera
út á flugvöll
í vor var ég að vinna fyrir UNESCO á stað
sem heitir Mopti í Malí og ætlaði að taka flug
til Timbúktú. Ég bókaði leigubíl kvöldið áður
af því að það er bara vikulegt flug til Timbúktú
og það var bara einn leigubíll í bænum. Flugið
var kl. 9 og þegar ég valmaði um hálfsjöleytið
bað ég starfsmann hótelsins um að tékka á
leigubílnum.
Þá var bílstjórinn kominn 400 km í burtu
og orðinn fullur því að hann hafði fengið svo
góðan túr og var að skála fyrir honum. Ég leit á
næturvörðinn og spurði hann hvernig ég ætti
að komast út á flugvöll en þangað voru sjö kíló-
metrar og ég var með mikið af myndavélum
og öðrum farangri. Næturvörðurinn svaraði:
Heyrðu, ég hjóla bara með þig. Síðan lögðum
við af stað í þessari afrísku dagrenningu. Ég
sat á bögglaberanum sem er líklega versta sæti
sem ég hef setið á. Svo var hjólið gíralaust og
vindlaust og því erfitt fyrir þennan blámann
að hjóla með hvítan mann á bögglaberanum.
Hann svitnaði þvílíkt og mér fannst ég vera
eins og nýlenduherra að berja á honum. Ég
náði þó fluginu en var varla göngufær í tvo
dagaáeftir. *'