Fréttatíminn - 06.07.2012, Page 26

E
N
N
E
M
M
/
S
ÍA
/
N
M
5
2
9
2
6
Ergo vill aðstoða þig við að eignast farartæki
Með því að lækka lántökugjöld um 50% vill Ergo auðvelda þér að taka lán
fyrir farartækinu sem þig dreymir um.
Á ergo.is finnur þú nánari upplýsingar um bílalán, græn lán og ferðavagnalán.
Reiknaðu með Ergo.
50% lægri lántökugjöld*
Suðurlandsbraut 14 > sími 440 4400 > www.ergo.is > ergo@ergo.is
*Tilboðið gildir til 15. júlí
þrjú herbergi og sturtan var krani
í loftinu með ísköldu vatni og allt
morandi í flugum. Ég náði nú að
sofna aðeins en þegar ég vaknaði
stóðu þrjár ungar stúlkur yfir mér,
ein frá Bandaríkjunum, ein frá
Kanada og ein frá Tékklandi. Þær
voru grátandi og ekkert vinalegar
við mig. Þá kom í ljós að ein þeirra
hafði verið í fjórar vikur, önnur í
þrjár og sú þriðja í tvær. Þær höfðu
komjð alla þessa leið og ekki fengið
neitt að gera. Maður fær á tilfinn-
inguna að þarna hafi verið peninga-
plott á ferð, þetta var algjört fíaskó.
Samtökin hér heima stóðu sig vel,
en samtökin í Tansaníu klikkuðu
algjörlega. Við borgðum 100 doll-
lara á mann fyrir leigu á kofanum
í sex vikur, en ég er ekki alveg
búin að gera upp við mig hvort
það væri verið að svindla á okkur
eða ekki. Það er ekkert sem heitir
skipulag í Tansaníu. Við urðum
mjög góðar vinkonur þessar fjórar
og ákváðum að taka málin í okkar
hendur og skipuleggja starfið. Við
vissum að það væri von á fjörutíu
sjálfboðaliðum eftir nokkra daga.
Ekkert húsnæði var að fá, svo við
fengum það i gegn að keyptar væru
kojur í kofann og þar bjuggum við
rúmlega fjörutíu plús leðurblaka og
tvær rottur. Ég gat ekki sofið fyrstu
vikuna því ég hafði ekki flugnanet
en þegar ég vaknaði með andlitið
á rottu á kinninni á mér, skírði ég
hana bara Remi og við urðum góðir
vinir. Og þetta var ekkert lítil krútt-
leg rotta sko! Svo voru risakóngu-
lær um allt...“
Þær vinkonur komu sér upp
starfsaðstöðu á ströndinni, skrif-
uðu, plönuðu og gerðu allt sem gera
þurfti fyrir verðandi sjálfboðaliða.
„Það var ekkert auðvelt, því
þarna eru til dæmis kaþólskir
skólar og í þeim skólum mátti ekki
nefna orðin kynlíf, smokkur eða
eyðni. Þegar við stelpurnar vorum
búnar að taka þetta verkefni að
okkur, bjuggum við til heimasíðu
og gerðum áætlun fyrir þessa fjöru-
tíu sem voru að koma svo þeir lentu
ekki í því sama og við. Við útdeild-
um verkefnum á þau. Þá fór þetta
að ganga smurt. Sendum þeim
tölvupósta hvað þau þyrftu að taka
með sér, því mér hafði verið sagt
að ég þyrfti ekki að koma með neitt
nema fötin mín. Það var undantekn-
ing að fólk væri sótt á flugvöllinn,
krakkar niður í átján ára stóðu þar
oft heila nótt. En við sáum til þess
að það yrði alltaf einhver að sækja
þau.“
Rænt í Dar es Salaam
„Við vinkonurnar gátum ferðast
vegna þess að okkar vinna fór að
mestu leyti fram í tölvum svo við
fórum til Zanzibar og svo til Kenýa
og þegar við vorum á leiðinni þaðan
komum við inn í borgina Dar es
Salaam, stærstu borgar Tansaníu.
Rútan stoppaði ekki á rútustöðinni,
heldur keyrði inn í borgina og við
vorum ekki alveg vissar um hvar
við værum staddar. Undir venju-
legum kringumstæðum hefðum
við bara gengið, en ein stelpnanna
hafði snúið svo illa á sér fótinn að
við ákváðum að taka leigubíl. Það
voru þarna tveir leigubílstjórar
sem létu okkur ekki í friði, buðu
okkur verð sem hljómaði vel, við
værum greinilega nálægt ferjunni.
Ég ætlaði að setjast fram í, þegar
bílstjórinn sagði að vinur hans yrði
að koma með í bílnum – semsagt
hinn leigubílstjórinn. Ég rúllaði
niður rúðunni hjá mér alveg niður,
en það geri ég alltaf í útlöndum til
að eiga undankomuleið. Eftir hálf-
tíma í bílnum var komið myrkur
og þeir keyrðu bara inn í dularfullt
hverfi. Ég talaði spænsku við eina
vinkonu mína og sagði henni að
þetta væri orðið eitthvað furðu-
legt. Skyndilega vorum við stödd
í dimmasta hverfi borgarinnar,
félagarnir stöðvuðu bílinn, sneru
sér við og beindu að okkur byssum.
„Við erum sómalískir sjóræningar.
Okkur langar ekki að drepa ykkur
en afhendið okkur alla peningana
ykkar. Ef þið reynið að flýja verðið
þið drepnar, ef þið reynið að öskra
verðið þið drepnar. Það eru þrír
bílar með okkur svo þið getið ekki
flúið.“ Þá kom þriðji maðurinn inn
í bílinn og settist farþegamegin
frammi í, en sá sem hafði setið þar
lagðist yfir okkur. Við fórum að
tína upp úr töskunum okkar alla
peninga sem við fundum og þeir
sögðu að ef við værum með innan-
klæðisveski og létum þá ekki fá
þau fengjum við að kenna á því. Þá
mundi ég skyndilega að ég var með
eitt slíkt. Ég náði að draga peninga
upp og stakk þeim á vinkonu mína
án þess að þeir sæu. Ein vinkona
mín sagðist vera með kreditkort
og þeir náðu því og tveimur öðrum
og svo var rúntað milli banka í þrjá
klukkutíma. Ég var með byssu-
stinginn í lærinu allan tímann.
Þeir sögðu alltaf að hraðbankarnir
virkuðu ekki. Sá þriðji fór úr bíln-
um, en hinir tveir ræddu hvort þeir
ættu að drepa okkur eða sleppa
okkur. Sá sem vildi drepa okkur
tók af okkur myndavélar og síma,
en hinn laumaði peningum að
okkur þegar við vorum komnar út
úr bílnum. Annar mannanna fór
með okkur að þriðja leigubílnum og
setti okkur inn í hann. Ég var viss
um að nú yrðum við drepnar, seldar
mansali eða nauðgað. Þegar við
vorum komnar úr augsýn ræningj-
anna rukum út úr bílnum, fundum
„tuc tuc“ og hann keyrði okkur á
ferjuna. Þegar við vorum komnar
á okkar „heimaslóðir“ fórum við á
einskonar bar þar sem við þekktum
alla og þar brotnðum við algjörlega
saman. Það liðu sex tímar þar til
við komum úr rútunni, á tryggt
land og vorum meðal vina.“ Síðar
kom auðvitað í ljós að hver einasti
hraðbanki hafði virkað og sjóræn-
ingjarnir höfðu tæpa hálfa milljón
íslenskra króna upp úr krafsinu,
sem kreditkortafyrirtækin endur-
greiddu stúlkunum.
Með sveðju við hálsinn
„Það var ekki fyrr en ég lenti
í næsta hryllingi sem ég varð
verulega hrædd. Þarna náði ég ein-
hvern veginn að hugsa: „Þetta er
nú bara töff. Ég lenti í höndunum á
sómölsk um sjóræningjum og lifði
af.“ Pabbi kom til mín í heimsókn
og við gistum á stað við ströndina.
Þar voru lítil hús og boðið upp á
alvöru mat, en ég hafði eiginlega
bara lifað á avocado, mangó og hrís-
grjónum þessar vikur. Fyrsta dag-
inn sem pabbi var þarna ákváðum
við að fara til Dar es Salaam. Við
gengum að ferjunni eftir vegi sem
er mjög langur og yfirleitt mikil
umferð þar. Við höfðum gengið í
einn og hálfan tíma í átt að ferjunni
og ákváðum að ganga alla leið,
1. Sunnefa gerði sér að góðu
að handþvo allan þvott, enda
lúxusnum ekki fyrir að fara.
2. Hér bjó Sunnefa, fyrst
með þremur öðrum, svo með
fjörutíu og þremur, tveimur
rottum og einni leðurblöku
og lét sér fátt um finnast.
3. Vinkonurnar hvíla sig í
stofunni.
4. Fallegt fólk sem á nóg
af brosi. Þarna sá Sunnefa
hversu litlu veraldleg
auðæfi skipta. Hins vegar
var myndatextinn hennar
við þessa mynd: „Ég vildi
bara taka þá og bjarga þeim
öllum frá flugunum...“
5. Stundum þarf að hafa
hugmyndaflug og þegar
þurrkherbergi vantar er
bara búið til eitt slíkt í svefn-
herberginu.
6. Hér var ekki fyrir að fara
flottri eldavél en maturinn
bragðaðist engu að síður
vel – það er að segja þegar
þær fundu loksins mat-
vöruverslun eftir þriggja
vikna dvöl.
Frá Tansaníu:



26 viðtal Helgin 6.-8. júlí 2012