Heimilisritið - 01.01.1947, Síða 23

ur þó ekki, að ég sé veik og hafi
bakteríur í munninum?"
„Góða bezta, það hafa allir! A
þessu augnabliki eru fleiri hundruð
þúsund andstyggileg kvikindi að
skríða á vörunum á þér; það myndi
líða yfir þig, ef þú sa^ir þau. Sum
eru eins og slepjaðir jötunuxar,
önnur eins og maðkar, en sum eins
og flær!“
„Þegiðu, dóninn þinn!“ hrópaði
hún upp yfir sig. „Aldrei á minni
lífsfæddri ævi, hef ég heyrt ann-
að eins!“ — Hún þagði drykklanga
stund og starði á hann. Hún var
enginn sálfræðingur, en kveneðli
hennar sagði svo greinilega, að ekki
var um að villast, að þetta værj
ekkert mannsefni handa henni. —
Hugsa sér, að vilja ekki kyssa
mann og segja bara, að maður hafi
munninn fullan af pöddum! Og
þessu gægsni hafði hún verið að
hugsa um að trúlofast!
Er hún hugsaði til þess, varð
hún reið fyrir alvöru. Hún snéri
sér að honum og sló hann rösklega
utan undir.
„Þú ert dálaglegur róni!“ sagði
hún kjökrandi. „Þú skalt svei mér
fá að eiga allar þínar bakteríur
fyrir mér. — Sýna mér stjömur!
ekki nema það þó! Mér er bara
andskotans sama um þig og alla
Vetrarbrautina! Ég ætla að gift-
ast karlmanni, en ekki svona —
svona — jötunuxa!“
„Æ, hvað gengur að þér, Berít?
HEIMILISRITIÐ
Láttu ekki svona, manneskja!"
sagði hann óttasleginn.
En hún átti ekkert vantalað við
hann lengur. Hún greip kápuna
sína og snaraðist út. — Bara að
hann Hannes væri nú heima! Hún
ætlaði að fleygja sér um hálsinn á
honum og trúlofast honum í græn-
um hvelli!
Nokkrum mínútum síðar bank-
aði kjökrandi stúlka á dyrnar að
herbergi einii á Skálholtsstígnum.
Róleg og karlmannleg rödd svar-
aði: „Kom inn!“
Hannes var ekki heima. Það sat
stór og myndarlegur náungi á tIív-
aninum hans; hann var glaðlegur
á svip og útitekinn. Berít þekkti
hann vel; það var Ólafur, eldri
bróðir Hartnesar, er var tollþjónn
fyrir austan og allvel efnaður 'tal-
inn.
„Nei, þetta er þá Berít!“ sagði
hann brosandi. „Ég ætlaði bara
ekki að þekkja þig, krakki. Og ég,
sem einmitt er kominn hingað til
þess að heimsækja þig. — En hvað
er að sjá þig, barn, öll útgrátin;
hefur einhver verið slæmur við
þig?“
„Ó, Óli minn, hvað það var gott
að ég skyldi hitta þig! Æ, það er
allt eitthvað svo púkó, — hvar er
hann Hannes?“
„Hann er á bíó“. — Ólafur
lagði handlegginn utan um hana
og lofaði henni að halla höfðinu að
öxlinni á sér. — „Segðu mér, grey-
21