Heimilisritið - 01.01.1947, Qupperneq 60

Upp úr hádeginu kom Wait og
ræddi um stund við Marciu eina.
En hann lagði aðeins fyrir hana
spurningar, sem hann liafði marg-
spurt hana um áður, og hún svar-
aði honum á sama hátt og fyrr.
Klukkustund síðar komu nokkr-
ir menn og rannsökuðu húsið enn
einu sinni, betur og nákvæmar en
áður. Þeir höguðu sér, eins og íbú-
ar hússins væru réttlausir, snuðr-
uðu vandlega í hverjum'krók og
kima, líkast því sem þeir væru að
leita að einhverjum ofurlitlum
hlut er auðvelt væri að fela.
Og henni fannst þjónustufólkið
horfa á sig eins og hún væri morð-
irigi. Það var sífellt að pískra sam-
an' pukurslega og þagnaði, þegar
hún nálgaðist. Delia -var taugaó-
styrk, þurrkaði ekki af nokkrum
hlut og hrökk við ef einhver kom
nærri henni, þegar hún átti ekki
von á því. Emma Beek var á gægj-
um í eldhúsdyrunum og hafði nán-
ar gætur á öllu sem fram fór í hús-
inu.
Síðla dags hringdi Blakie lækn-
ir. Beatrice svaraði í símann, og
hann átti ekki annað erindi, en að
spyrja um ganga málsins.
„Það gerist ekkert“, svaraði
Beatrice. „Ég veit sannarlega ekki
eftir hverju þeir eru að bíða. Mér
finnst kominn tími til að þeir fari
að taka málið fyrir í rétti“.
Marcia hugsaði með ótta og
kvíða til væntanlegra málaferla,
vitnaleiðslu, yfirheyrslu og alls í
því sambandi.
Dagurinn virtist aldrei ætla að
taka enda. Það gerðist svo fátt —
það var svo mikið næði til að
hugsa — hugsa aftur og aftur um
hina hryllilegu atburði, sem gerzt
höfðu, og hugleiða, hvað nú kynni
að taka við; vera einmana og eirð-
arlaus í þessu óttalega húsi.
Þegar kvöldaði kólnaði í veðri
og þungir skýbólstrar svifu yfir
húsþökin, ógnþrungnir og dimmir.
Það rökkvaði fljótt.
Marcia sat við herbergisglugg-
ann sinn og horfði út í hálfmvrkr-
ið. Allt í einu sá hún að Ijósbjarmi
féll á flötina hjá húsinu. Það hafði
einhver kveikt í bókastofunni. En
ljósið hvarf jafnskjótt aftur.
Þetta var sennilega Gally að
koma upp úr billjardherberginu,
og hann væri að leita að fólkinu í
húsinu.
'Þá datt henni allt í einu í hrig
klæðaherbergið. Allan daginn hafði
hún öðru hverju verið að brjóta
heilann um, hvar Beatrice myndi
geyma bréfið, en alltaf komizt að
þeirri niðurstöðu, að hún hefði það
í herberginu sínu. Þangað hafði
hún hinsvegar ekki getað komizt,
því að Beatrice vék varla þaðan.
En nú hugkvændist henni, að ef
til vill væri eins líklegt, að Beatrice
hefði falið bréfið í litla herberginu,
sem var áfast við einkaherbergi
hennar, þar sem hún geymdi fötin
58
HEIMILISRITIÐ