Heimilisritið - 01.09.1947, Qupperneq 13

ar, eins og heillaðir. Hún brosti tii
þeirra.
Hún beindi augunuin þa.ngað
sem Patrick Redfern kom gang-
anni eftir ströndinni.
Það er eins og nál á áttavita,
hugsaði Poirot roeð sér, hún verð-
ur að hlýða lögmáli segulmagnsins.
Patrick Redfern sneri í áttina til
Arlenu Stuart.
Hún brosti við honum. Síðan
gekk hún í hægðum sínum eftir
fjöruborðinu. Patrick Redfern
fylgdi henni eftir. Hún lagðist nið-
ur í sandinn. Redfern fleygði sér
útaf, við hlið hennar.
Skyndiiega reis Christine Red-
fern úr sæti sínu og gekk upp að
gistihúsinu.
V
Það varð stutt ónotaleg þögn.
Síðan sagði Kmily Brewster:
„Það er reglulega leiðinlegt.
Þetta er svo hugljúf manneskja.
Þau hafa verið gift ein tvö ár“.
„Þessi, sem ég var að segja ykk-
ur frá“, sagði Barry majór, „stúlk-
an í Sitnla, hún lagði hamingju-
söm hjónabönd í rústir. Það var
hroðalegt, eða hvað finnst ykkur?“
„Það er viss tegund af konum“,
sagði ungfrú Brewster, „sem ganga
upp í því að eyðileggja heimili“.
Eftir andartak bætti hún við::
„Patrick Redfern er fífl“.
Hercule Poirot var þögull. Hann
horfði á ströndina, en það voru
ekki þau Patrick Redfern og Ar-
lena Stuart sem hann var að gá að.
„Ég held ég ætti að komast í
bátinn minn‘, sagði Emily Brewst-
er, og gekk leiðar sinnar.
Barry majór beindi hinum for-
vitnu augum sínum að Poirot.
„Jæj'a Poirot, Hvað eruð þér að
hugsa uin? Þér mælið ekki orð.
Hvernig lízt yður á táldísina? Dá-
lítið æsandi — ha?“
„Kann að vera“, sagði Poirot.
„Svona nú, gamli skröggur. Ég
þekki ykkur Frakkana“.
Poirot sagði kuldalega:
„Ég er ekki franskur“.
„Nú jæja þá; en látið þér ekki
eins og þér hafið ekki smekk fyrir
laglega stelpu. Hvernig lízt yður
á hana, ha?“
„Hún er ekki ung“, sagði Poirot.
„Hvað gerir það til; aldur kon-
unnar felst í útlitinu. Útlit henn-
ar er fullgott“.
Hercule Poirot kinnkaði kolli.
„Já, hún er falleg; en sú fegurð
er ekki aðalatriðið. Það er ekki
þessi fegurð hennar, sem veldur
því, að hvert andlit á ströndinni
— að einu undanteknu — mænir
á hana“.
Barry spurði hann. með greini-
legri forvitni: „Iívað cruð þér eig-
inlega alltaf að horfa á?“
Poirot svaraði:
„Ég er að horfa á undantekn-
inguna; þennan eina mann sem
ekki leit upp þegar hún gekk hjá“.
HEIMILISRITIÐ
11