Heimilisritið - 01.09.1947, Síða 21

Hið unga skáld STEFÁN HÖRÐUR
GRÍMSSON, höíundur ljóðabókar-
innar „Glugginn snýr í norður“,
skrifar hér stutta smásögu, sem
hefur á sér rammíslenzkan þjóð-
sagnablæ.
MYRKUR
I>AÐ ER þungfært í blotanum.
Ég kem vestan göturnar á þeim
brúna. Ég er orðinn vonlaus um að
ná heim fyrir myrkur, en Hrefna
er ein. Ekki þurfum við að hræðast
villur við Brúnn, við erum myrkr-
inu og leiðinni vanir. Og þeir, sem
stefna undir Álagafell geta ratað í
mvrkri, ekkert myrkur fær hulið
það svarta fja.ll. Þetta er tíunda
árið, sem ég bý undir þessu fjalli.
Bara það ár væri liðið. Auðvitað
trúi ég ekki á firrur, en rnér er aldr-
ei vel rótt. Mér finnst jafnvel senr
Hrefna hafi verið eitthvað undar-
leg nú upp á síðkastið. Á hálfu ári
getur margt kornið fyrir, en líði
það án þess, ætti öllu að vera borg-
ið.
Okkur sækist drjúgum áleiðis, sá
brúni er viljugur og heimfús. En
leiðin er togandi og það er komið
myrkur þegar við nálgumst ána,
sem kvíslast í kringum bæinn. Hún
er ekki vatnsmikil, en óstöðug og
tekur árlega sinn skerf af þessari
litlu jörð. Út úr myrkrinu gægist
Alagafell, eins og svartur himin-
byrgjandi óvættur. Það er eins og
það hallist framyfir rnann og hafi
í hótunum. Það var vindur í skýj-
unum og í kvöld lætur óvenju hátt
í því, ekkert er líkt þeirn ömurlegu
hljóðum, sem koma frá þessu
fjalli. Sá brúni sperrir eyrun, ^kyldi
honum einnig leiðast þessi hljóð?
En þetta er bara vindurinn, sem
hvín.
Áin er grunn og okkur greiðist
förin fljótt heim í hlaðið. En það
er ekkert ljós. Hvers vegna kveik-
ir manneskjan ekki? Ég bind þann
brúna og hraða mér í bæinn. Bæj-
arhurðin er opin og það er ljós í
búrinu, en þar er enginn, hún er
kannski að mjólka, en þegar ég
HEIMILISRITIÐ
19