Heimilisritið - 01.09.1947, Blaðsíða 29

- Ég þekkti frú Rattenbury
Frásögn Leslie Randall úr „Evening Standard“
Nokkur mjög leiöinleg orð voru notuð til að lýsa Olniu Vikloriu Rattenbur.v
fyrir réttinum. Dómarinn sagði við kviðdóminn:
„Þér gelið ekki fundið ti! annars en óbeitar á henni".
Samt féll ölluni. sem jiekktu frú Rattenburv, vel orð til hennar. Jafnvel |ieir,
sem höfðu ólreit á henni, fundu, að hún var góð og göfuglynd. Hún var yfirleitt
nefnd gæðakona.
Það myndi ekki vera satt að segja. að frú Rattenbury væri falleg kona, en hún
var án efa aðlaðandi í augum karla. Andlit hennar var búlduleitt, húðin miúk og
skær, og hún hafði rauðar, fallegar varir og fögur dökkgrá augu. Ilenni ])ótti gaman
að snotrum hlulum, en hún klæddi sig hóflegá. Hún leit ekki út fyrir að vera ,.blóð-
suga“ eins og maður sér bær í kvikmyndunum.
Hún fyrirleit almenningsálitið. Hún hélt því fram, að einkalíf hennar kæmi henni
einni við.
Alma Rattenbury var alin upp i Kanada. Faðir hennar var fátækur prentari, og
hún varð að vinna fyrir sér með því að spila á píanó, þegar hún var mjög ung.
Hún var vingjarnleg í eðli sínu. Hún og'vinnukona hennar, Irene Riggs, kölluðu
hvor aðra ..elskan“, og hún fór oft með stúlkuna í kaffihús og leikluis. Irene Riggs
sagði mér. að húsmóðir hennar væri ,,bezta konan í heiminum".
Hún var alltaf göfuglynd, en hafði ekki stjórn á sjálfri sér. Hún var skeytingar-
laus í ástamálum sínum. peningamálum og yfirleitt í öllu.
Hún var óþrevjufull og óstvrk. svaf illa og revkti mikið. Hún drakk eocktails lil
að h'fga sig upp og oft var hún á fótum alla nóttina og hlustaði á grammófóniim.
Stundum \ arð að kalla á lækninn til að gefa henni eitthvað taugástyrkjandi.
Hún spilaði vel á píanó og orli kvæði undir nafninu Lozanne. Tilfinningasemi
hennar kom vel fram í kyæðunum:
„Mitt hjarta, það leitar þíns hjarta,
og hvíslar því góða nótt“.
Þau voru öll í sama dúr.
Olmu Rattenbury þótti vænt um blóm, og uppáhaldslitur hennar var fölrautt.
Henni þótti hvítur litur andstyggilegur.
„Hvítt er svo óhuggulegt", sagði hún. „Eg vil ekki hafa neitt hvítt i húsinu".
Hún þoldi ekki að vera ein. Hún var félagslynd. Hún varð að hafa einhvern,
sem henni þætti vænt um. Maðurinn hennar var 67 ára. Ilann var búinn að lifa sínu
Iífi. og það sem hann vildi. r’.ar að fá að vera í friði með viskýflöskuna.
„Lífið er svo leiðinlegt", sagði Alma Rattenbury. Og hún fann að hún hafði
skýrt ídlt með þeirri setningu.
HEIMILISRITIÐ
27