Heimilisritið - 01.09.1947, Síða 36

til síns herbergis, og langt komnar
að afklæða sig.
Enginn, skyidi ætla, að þær haíi
verið eins og gamlar, uppþornaðar
piparjómfrúr eru vanar að vera.
Nei, þær voru bæði þungar og fyr-
irferðamiklar, og svo þriflega vaxn-
ar, að jafnvel giftar konur hefðu
mátt öfunda þær. IJað var þyngd-
in, sem varð einni þeirra, Eulalie,
Emily, eða Eunice, svo grátbros-
lega að falH.
Þetta kvöid rauf brothljóð í
postulíni og sársaukaóp í kven-
manni svefnhelgi hússins, og tvær
systranna — við vitum því miður
ekki hverjar þeirra — flýttu sér í
kvöldsloppum sínum inn í svefn-
herbergi þeirrar þriðju — sem
einnig verður ekki vitað hver var
— og fundu hana alblóðuga, með
ótal skurði og skrámur á sitjand-
anum.
Postulínsbrotin höfðu stungist
inn í holdið, og til allrar óhamingju
einmitt þar', sem hún gat ekki náð
til þeirra sjálf.
Fyrir eggjunarorð systranna
tókst henni að lokum að sigrast á
blygðunarkennd sinni í þeim mæli,
að hún gat leyft þeim að fást við
að draga út brotin, en blóðrennsl-
■ið var mikið, og bióð Forester-
ættarinnar streymdi í lækjum úr
bakhluta þeirrar systurinnar, sem
lá á grúfu í rúminu.
„Við verðum að senda eftir
lækninum“, sagði önnur hjúrun-
ar-systirin. Það var hræðileg uppá-
stunga.
„Æ, en það getum við ekki!“
sagði hin hjúkrunar-systirin.
„Við verðum!“ sagði hin fyrri.
„Hræðilegt!“ sagði hin.
Og þá lyfti slasaða systirin höfð-
inu og blandaði sér í samræðurnar
„Eg vil ekki láta sækja læknlnn“,
sagði hún. „Ég myndi deyja af
blygðun“.
„Hugsaðu þér, hvað það væri
óviðkunnanlegt“_ sagði sú hjúkr-
unar-systirin, er síðar hafði tekit
til máls. „Við yrðum jafnvel að
skýra honum frá, hvernig það at-
vikaðist!“
„En henni er að blæða út-“, and-
rnælti hin.
„Ég vil heldur deyja“, sagði slas-
aða systirin, og allt í einu hnykkti
hún upp höfðinu, líkt og henni
hefði dottið eitthvað nýtt í hug,
og hún sagði —. „Ég gæti aldrei
litið frarnan í hann aftur. Og
hvernig færi þá um vistina?"
Þetta var atriði, sem hvorug
hinna systranna hafði enn tekið til
yfirvegunar, og þær hrukku við.
En þeim var ekki fisjað saman.
Á sama hátt og við vitum ekki,
hver systranna varð fyrir óhapp-
inu, höfum við engar heimildir fyr-
ir því, hver þeirra fann snjallræð-
ið, sem bjargaði þeim úr vandan-
um, og að líkindum verður það
aldrei uppvíst. Við vitum, að
það var ungfrú Eulalie, sem, sam-
34
HEIMILISRITIÐ