Heimilisritið - 01.09.1947, Qupperneq 42

Durand. , Við verðum að hraða
okkur heim til Lolottu og ...“
„Hvað?“ skaut Páll inn í.
„Eiginlega ekkert. Það er ýmis-
legt sem mig langar til að vita um.
Til dæmis það, hvort Lolotta
var í þrjá klukkutíma hjá dömu-
klæðskeranum í gær eins og hún
heldur fram. Eða hvort nýja háls-
festin hennar sé frá gömlum frænda
hennar. Eða hvernig stendur á því
að á föstudögum angar hún af
vindlareyk — ég reyki nefnilega
aldrei vindla eins og þú veizt. Já,
maður vill gjarnan fá sitt af hverju
að vita. En vel á minnst — fyrir-
gefðu Páll, hvað segir konan þín
við þessari uppfinningu og hverju
hefur þú komið upp um Gínettu“.
Durand brosti íbygginn.
„Komið upp um? Iivað mein-
arðu?“
„Ekkert, en þú veizt, að það er
svo margt skrafað, máske ekki sízt
þegar þú hefur verið þrjá mánuði
í Ameríku“.
„Þú veizt eitthvað um Gínettu!
Iivað veiztu?“ öskraði Páll og
þreif til Durands.
„Ég? Ekki það minnsta vinur
minn“.
Mótvirkinn sagði þetta vera ó-
sannindi.
Stundarfjórðungi síðar voru þeir
komnir heim til Durands. Lolotta
kyssti manninn sinn, og broshýr
rétti hún Páli hendina.
Við borðhaldið var Páll lystar-
lítill. Hann hugsaði stöðugt til
Gínettu og um fyrirhugað uppgjör
við hana. Durand var eins og úti
á þekju. Skyndilega reif hann sig
upp úr þönkum sínum, hringdi á
þjónustustúlkuna og skipaði:
„Komið þér með tvær flöskur,
Pommery, og hellið í koníaksglös-
in með kaffinu“.
Klukkan var orðin hálf ellefu,
þegar Lolotta hamaðist á dyra-
bjöllunni að íbúð Páls Rigauds.
Það var lokið upp og Lolotta þaut
óboðin inn til Gínettu vinkonu
sinnax,) sem starði undrandi á hana.
„Heyrðu elskan, ég þaut hingað
í bíl, ég hef engan tíma, en ég áleit
það skyldu mína að aðvara þig.
Maðurinn þinn er heima hjá okk-
ur. Hann hefur verkfæri í vasan-
um, sem Ijóstrar upp öllum ósann-
indum. Nú bollaleggur hann að
spryja þig, hvort þú hafir verið sér
trú meðan hann var í Ameríku.
Þvílíkur refur — og þetta verk-
færi! — En nú hef ég varað þig
við. Þeir vissu ekki að ég fór til *
þín og ég verð að fara, bíllinn bíð-
ur. Ég bið að heilsa fallega lækn-
inum þínum, vina mín“.
Hún brosti lymskulega og þaut
á dyr.
Gínetta tók að snyrta sig og
fegra. Hún fór í gegnsæu náttföt-
40
HEIMILISRITIÐ