Heimilisritið - 01.09.1947, Síða 46

sagði, að eitthvað illt væri á seyði.
Iíann lagðist alklæddur til svefns.
Við trúðum því þó ekki enn, að
refsiaðgerðunum væri beint að
Gyðingum, heldur væru Þjóðverj-
ar að leita mótstöðumanna er þeir
ættu í höggi við.
Klukkan sex morguninn eftir sá
ég fjölda fólks rekið frá kirkjunni
áleiðis til ráðhússins. Þetta voru
Gyðingar. Þeir báru sængurklæð’i.
Líklega ný ránsför að Gyðingum,
hugsuðum við. Þeir höfðu oft áður
verið rændir í bænum okkar.
Gestapomenn voru komnir á stúf-
ana. Þeir nálguðust óðfluga heimili
mitt. Því að þeir fóru einungis inn
í hús Gyðinga að þessu sinni.
Faðir minn var í góðu áliti hjá
lögreglustjóranum. Þennan morg-
un kom hann skyndilgea heim til
okkar. Eg og einn bræðra minna'
fóTum með honum til bakarans.
Keyptum við töluvert af brauði,
sem síðar kom i góðar þarfir. An
fylgdar lögreglustjórans hefðum
við ekkert brauð fengið. Lögreglu-
stjórinn vissi það eitt, að við skyld-
um flutt í Gvðingahverfi í öðrum
bæ. En hvar sá staður væri vissi
hann ekki.
Svo hófst hin langa fcrð. Við urð-
u:m að kveðja heimili okkar. Iíeim-
ilið, þar sem ættnrenn okkar höfðu
búið í 240 ár. Okkur var ekið á
vinnuvögnum til Njuregghaza. En
sá bær var í grenndinni. Þar var
faðir minn hafður eftir. Við fyílt-
umst örvæntingu, er við urðum að
halda áfram ferðinni víðskila við
hann.
En 1800 pengö, og milliganga
gamals vinar (Ungverja) bjargaði
föður mínum úr Gestapofangabúð-
um þeim er hann var kominn í.
ITann náði okkur því innan
skamms.
Eg hafði illkynjaða v-eiki, var
þungt haldin og með 40 stiga hitá.
Ég gat því ekki gengið. Við urð-
um að fara all-langa leið til járn-
brautarstöðvarinnar. Flestir fóru
fótgangandi. En mér var fleygt
upp á vagnskrifli. Er til stöðvar-
innar kom átti að taka mig af
vagninum og láta mig inn í ein-
hvern klefa. Pabbi kallaði þá til
mín og sagði mér að stökkva niður
af vagninum svo ég gæti fylgzt
með þeim. En ég gat ekki hreyft
legg eða lið.
Mamma reyndi að ná í mig, en
hermaður aftraði henni. Þá fékk ég
skyndilega afl til þess að flýja til
foreldra minna.
Mér var troðið inn í vagn. Þar
voru 89 manns. Og við höfðum
mikinn farangur. Ennþá höfðu þeir
ekki tekið allt frá okkur. Karl-
mennirnir stóðu í vagninum svo að
konur og börn gætu setið. Vagn-
inum var lokað. Ekkert var hugs-
að um líðan okkar.
Það var óskanlegur hi'ti í vagn-
inum, og við höfðum ekki einn ein-
asta vatnsdropa. Mamma átti
44
HEIMILISRITIÐ