Heimilisritið - 01.09.1947, Síða 49

liggja á hverri þeirra, án þess að
fá neitt til þess að skýla sér með,
brast kjarkurinn. Við brustum í
sáran grát. Móðir hrópaði á barn
sitt, barn á móður sína. Það var
hryllilegt. Við grétum okkur í
svefn kl. 2^ um nóttina. En eftir
hálfs annars tíma svefn vorum við
vaktar. Það átti að telja okkur.
Svo var okkur tilkynnt að við
teldumst ekki framar frjálsir menn
heldur „Haftlinge“ = fangar. Okk-
ur var fyrirskipuð þægð og þolin-
mæði. Ró, ró. Þetta var orð sem
umsjónarlýðurinn hafði alltaf á
vörunum. Hinum dauðadæmdu, cr
voru á leið til gasklefanna, var fyr-
irskipuð ró og þægð. Það var hellt
svívirðingum yfir þessa saklausu
aumingja ef þeir æmtu eða
skræmtu.
Annað uppáhaldsviðkvæði var:
„Arbeit macht Freude“ = Vinna
skapar gleði. Þetta hötuðum við
framar öllu öðru. Vera glaður og
þræla!
Stormsveitarkonurnar lifðu og
störfuðu samkvæmt þessari kenn-
ingu. Eg sá forkunnarfagra, seytj-
án ára SS-stúlku sparka svo hcift-
arlega í kvenfanga að hún lét lífið.
En SS-konan brosti stöðugt á með-
an hún framdi þetta níðingsverk.
Eftir að hafa dvalið 24 klukku-
stundir í fangabúðunum í Ausch-
witz fengum við boð um. að nú
skyldum við fá mat. Við biðum
lengi. En enginn kom maturinn.
Svo var komið með brauð. Var því
ekið á hjólbörum er um morgun-
inn höfðu verið notaðar við að aka
áburði. Börurnar voru grútskítug-
ar. Brauð þetta, er við fengum,
var 40% sag, 30% beinamél og
hinn hlutinn mais. Annar réttur,
sem þarna var mjög á borð borinn,
var einskonar klíð soðið með gul-
rótum. Okkur hryllti við þessu, og
gátu margar okkar í fyrstu ekki
smakkað á því.
Af hreinni tilviljun hitti ég þarna
frænku mína frá Slóvakíu. Hafði
hún dvalið tvö ár í fangabúðum
þessum. Að ekki var búið að fyrir-
fara henni, var því að þakka að
hún hafði unnið sér gott álit við
störf sín í forðabúrinu, er nefnt
var Kanada. Þar var allt hið bezta
ei' hugsazt gat. Þær þúsundir
manna, er til þessara fangabúða
komu, höfðu haft með sér bæði
mat og klæði. En allt var af þeim
tekið. Og í ,.Kanada“ var herfang-
ið flokkað.
Frænku minni tókst að korna of-
urlitlu af mat til mín og ættingja
minna. Eg át ekki svínakjötssúpu,
er hún sendi okkur, þar sem Gyð-
ingar neyta ekki svínakjöts. En
mig sárlangaði í það. Ég vona
að góður guð fyrirgefi mér það,
þó ég síðar æti svínakjöt. Því að
ég neytti alls þess kjöts, er ég
komst yfir, eftir að hungrið fór að
sverfa að mér fyrir alvöru. Ég sé
ekki eftir að ég gerði það.
HEIMILISRITIÐ
47