Heimilisritið - 01.09.1947, Blaðsíða 53

Ég botna ekki í því enn þann
dag í dag, að þesi ófreskja í manns-
mynd skyldi verða við beiðni
frænku minnar. Iíún hefur líklega
orðið hri'fin af hugrekki hennar. Er
raðirnar fóru á hreyfingu og ég
kom andspænis henni, réttd hún út
höndina og dró mig út úr röðinni,
en ýtti hinni grátandi §túlku í
skarðið. Frænkur mínar grétu af
gleði. Og ég var glöð stutta stund
aif því að fá að vera hjá ástvinum
mínum, eða í nálægð þeirra.,
En svo kom röðin að mér. Eg
veit ekki orsök þess. Ég skyldi líf-
Játast. Við vorum látin afklæðast,
og stóðum á grafarbarminum. Ég
hafði unnið að greftri margra því-
líkra grafa.
Þarna stóðu 5400 manns. Allir
voru allsnaktir.
Við biðum eftir skipuninni um
að stökkva niður og verða skotin.
80 böðlar skyldu framkvæma verk-
ið. Ég var ekki hrædd. Ég hafði
búið svo lengi í nánd við dauð-
ann. Ég óttaðist hann ekki fram-
ar. Ég man að ég var að hugsa
um foreldra mína og litlu systkin-
in, sem dáin voru. JNÍér virtist ekki
aðeins líkami minn vera nakinn
heldur sálin.
Svo gerðist nokkuð óvænt. Fólk-
ið varð gripið æði og gerði upp-
reisn.
Hinir 80 morðingjar skutu og
skutu sem óðir væru á hina nöktu,
kúguðu, píndu hálfgeðveiku menn
HEIMILISRITIÐ
og konur, er gerðu uppreisn mót
dauðanum. Margir voru drepnir.
En böðlarnir voru of fáir. Hinir
dauðadæmdu reyndu að flýja. Ég
tók til fótanna, og hljóp í áttina
til múrsteinshlaða, sem ég vissi um.
Kúlurnar hvinu umhverfis mig er
ég hljóp yfir dautt fólk og helsært.
Mér tókst að fela mig ásamt
nokkrum frænlaim mínum og
þremur pólskum stúlkum. Alsber-
ar, og út'atáðar af óhreinindum,
stóðum við þarna alla nóttina.
Nóttiri var köld og það var dálítil
rigning. Við þorðum ekki að tala
saman af ótta við að finnast. Við
vorum örvæn tingarfullar. Hvernig
gátum við lifað klæðalausar.
Við fundumst um morguninn, er
hinna dauðadæmdu var leitað. All-
margir höfðu komist undan. Það
voru ungir SS-strákar, sem fundu
okkur. Og þeir voru gersamlega til-
finningarlausir fvrir eymd okkar.
Annar þeirra lvfti byssunni og ætl-
aði að skjóta okkur er hróp mikil
heyrðust um allar fangabúðirnar.
Var Guð þarna að verki? Það var
tilkynnt að ekki mætti drepa fleiri
þennan dag.
Við vorum reknar til talningar.
Við urðum að standa og biða á
meðan líkin voru talin og leitað
var að flóttamönnum. Þetta stóð
yfir í margar klukkustundir. Það
vár talið og talið, þar til rétt út-
lmma fékkst.
Hversvegna ég var aldrei aftur
51