Heimilisritið - 01.09.1947, Qupperneq 55

löndum. Við fengum hreinan
hálm. En þær 12 vikur er ég dvaldi
þarna var aldrei skipt um hálm.
Svo þröngt var um okkur, er við
vorum gengnar til hvílu, að ef ein
okkar þurfti að snúa sér varð hún
að vekja 80 sofandi konur.
Engin leið var að viðhafa þrifn-
að. Innan skamms moraði allt af
lús. Er við vorum komnar á fæt-
ur á morgnana og horfðum á hálm-
inn, sáum við að allt var iðandi
af lús. Eitt sinn breiddi ég nærföt
er ég hafði til þerris á hálminum.
Eftir litla stund voru svo margar
lýs komnar á nærfötin að undrum
sætti.
En við skemmtum okkur þó við
lýsnar. Við söfnuðum þeim í lit'lar
öskjur er við fundum og helltum
úr þeirn á böðla okkar. Við nefnd-
um þetta púður, og sögðumst vera
að púðra fangaverðina. Eg var sér-
fræðingur í þessum lúsahernaði.
Við höfðum ánægju af því að gera
böðlana lúsuga.
Við vorum látnar vinna við
hreinsanir eftir hinar miklu
sprengjuárásir. Vegna þess fórum
við um allan bæinn og gátum stol-
ist niður í kjallara og hnuplað ein-
hverju til þess að sefa sárasta
sultinn, við og við. Við vorum
stöðugt banhungraðar, því við
fengum aðeins háífan lítra af súpu
og 200 grom af brauði á hverju
kvöldi.
Er við vorum að stela mat var
ein á verði. Venjulega unnum
við að þessu 5—6 í hverjum hóp.
En aldrei gátum við etið okkur
saddar. Að lokum vorum við orðn-
ar svo úttaugaðar af hungri og
kulda, óhreinindum og ofreynslu,
að við höfðum ekki þrótt til þess
að fara í ferðir. til matfanga.
Eitt sinn á ferð okkar um bæinn
vildi svo til að hestvagn hlaðinn
gulrófum ók eftir götunni. Hundr-
uð kvenna réðust að vagninum
sem villidýr, og létu greipar sópa
um rófnafarminn, og rifu þær í sig
þegar í stað. Hermennirnir, sem
fylgdu vagninum, börðu okkur
miskunarlaust. En þeir vildu ekki
skjóta okkur úti á götu í miðjum
bænum.
Vitanlega átti að refsa okkur
fyrir þetta. En þar sem barsmíði
hafði ékki framar nein áhrif á okk-
ur, var ákveðið að draga af okkur
matinn um kvöldið. Þessa einu
máltíð dagsins.
Nokkrar sterkustu stúlkurnar
meðal fanganna réðust á tvo kven-
fangaverði og hótuðu að drepa
þær ef við fengjum ekki mat.
Fangaverðirnir urðu frávita af
hræðslu og lofuðu að fara til yfir-
mannsins og sjá um að við fengjum
mat. Annarri var leyft að fara,
hinni var haldið eftir í gislingu.
Yfirmaðurinn hundskammaðist
og ógnaði. En hann var þó svo
hræddur að við fengum matinn, og
meira að segja tvöfaldan skammt.
HEIMILISRITIÐ
53