Heimilisritið - 01.09.1947, Síða 56

Við lifðum sem villidýr, og lykt-
næmi okkar var orðin eins mikið
og hjá dýrum. Við fundum lykt
af einni kartöflu þó að hún lægi
undir húsarústum eða í jörð niðri.
Eg bað Guð oft um að láta mig
finna, þó ekki væri nema eina
kartöflu, og jafnvel þó að hún væri
frosin eða úldin. í haugunum bak
við eldhúsið leituðum við að bein-
um, roðum og öðru rusli ,er við
gætum étið. Þetta rusl steiktum
við á báli, eða hituðum það svo
að við töldum að sóttkveikjur
dræpust og átum svo með beztu
iyst.
Eg varð stöðugt máttlausari og
máttlausari. Eg var komin að nið-
urfalli. Talningin eina frostnótt-
ina fór svo illa með mig, að ég gat
varla beygt mig. Ég vár orðin grá-
gul í framan. Ég sá fangana í
Auschwitz núa rauðum múrsteins-
muiningi framan í sig til þess að
gera yfirbragð sitt skárra. En ég
var svo vesældarleg að múrsteins-
duft var nær gagnslaust- í þessu
atignamiði.
Ég var send frá einni fangabúð
til annarrar. Hvergi var rúm fyrir
mig. Engir vildu taka nýja fanga.
Þýzkaland var að brotna á bak
aftur. Hvarvetna mátti sjá merki
þess.
Ég kom til Buchenwald. Þar bil-
aði þrek mitt. í Stokkhólmi hef ég
séð kvikmynd þaðan. Ég þekkti
einn stormsveitarfangavörðinn.
Það var kona. Þó að kvikmynd
þessi sé hryllileg, þá er hún þó að-
eins svipur hjá sjón.
Loksins kom ég til Oxendorf.
Þaðan var ég flutt af sænska
ltauða krossinum.
I fyrstu trúði ég því ekki að
þetta væri raunveruleiki. En ég lá
með sár mín og lús í fyrsta flokks
svefnvagni. Það var ekið yfir Dan-
mörku. Fólkið brosti til mín, talaði
vingjarnlega við mig og óskaði
mér góðs. Ég var þvegin. Það var
gert að sárum mínum. Ég var
klædd í hreinan náttkjól. Vesl-
ings líkaminn minn vóg aðeins 34
kíló er ég kom til Málmeyjar. Þar
fékk ég alla þá hjálp og úmönnun
er ég þarfnaðist.
Ef ég hefði verið sótt einum
degi seinna, ef til vill aðeins einni
stundu síðar, var ég dauðans mat-
ur.
Nú líður mér vel. Ég ætla að
hvíla mig um tíma. Það olli mér
næstum of mikillar gleði að fá hér
í Stokkhólmi góðan mat, góða íbúð
og frel-i til þess að ganga hvert
sem mig langaði, án þess að búast
við að verða slegin með byssu-
skepti. Ég get ekki lýst tilfinning-
um mínum. Ég veit aðeins að ég
hef verið óvenjulega heppin.
Framtíðin? Ef það er mögulegt,
ætla ég að verða læknir. Ég vil
nota hendur mínar, alla mína lífs-
og sálarkrafta til þess að bjarga
mannslífum.
54
HEIMILISRITIÐ