Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 37

kenndi hún þeim konum, sem voru
giftar kotrosknum og leiðinlegum
mönnum. Hún lét duttlunga
Michael iekki á sig fá, já, það lá
við að hún væri hreykin af honum.
— Heyrðu mig, i\íichael, sagði
hún glaðkga, þú vildir víst ekki
kaupa fyrir mig dálítinn ostbita
um leið og þú kemur heim í kvöld?
Clarkes-fjölskyldan kemur til
kvöldverðar.
Michael sendi henni illúðlegt
augnaráð. Hún vissi að hann kunni
því mjög illa að sendast fyrir hana;
en samt. ...
— Þú deyrð ekki af því, það
þori ég að ábyrgjast, sagði hún.
— Ertu nú alveg viss um það?
sagði hann.
— Michael, hvað gengur eigin-
lega að þér — veðrið er dásamlegt!
— Mér er fjandans sama um
veðrið, sagði Michael.
Hún brosti án afláts, en það brá
fyrir kvíða í röddinni, þegar hún
sagði: Lof mér sjá tunguna!
Það var engu h'kara en honum
væri skapi næst að reka út úr sér
tunguna framan í hana hugsaði
hún, alveg eins og óþekkur krakki;
en í þess stað spratt hann á fætur
og gekk fram að dyrunum.
— Veiztu, hvað þú ættir að fá
þér, sagði hún rólega. Vænan
skammt af laxerolíu!
Michael Light stakk við fótum,
eins og hann hefði snögglega orðið
að steingervingi:
— Joan, sagði hann, ég verð oft
gripinn ómótstæðilegri löngun til
að drepa þig, þegar þú segir svona
setningar.
Hún horfði á hann vorkunnlát.
Ef hún hefði alltaf rokið upp á nef
sér, þegar hann var í svona skapi,
þá hefðu þau verið skilin að skipt-
um fyrir löngu. Hún gekk til hans
og kyssti hann.
— Vertu sæll, ástin mín, sagði
hún.
— Vertu sæl, Joan, sa’gði hann
mildari.
Meðan hún fékk sér nýjan
skammt af einrberjamaukinu, var
hún að velta því fyrir sér, hvort
Michael kynni að meta til fulls
hve skilningsgóð hún var, eða
hvort hann gerði sér ljóst, að hún
var honum góð eiginkona — eins
og allir vinir hans sögðu. IJún
brosti ósjálfrátt. IJún lét sig það
engu skpita, hvort hann mat hana
að verðleikum eða ekki. Iíún elsk-
aði hann. Ef til vill var linnn ekki
það sem maður kallar góðan eigin-
mann, en henni stóð alveg á sama.
Það' eina, sem hún lét sig nokkru
skipta, var Michael Light!
ILún reyndi að hrista þessar
hugsanir af sér. Klukkan var níu,
og það var nóg að starfa. Joan
skrifaði nefnilega ennþá auglýsing-
ar fyrir Carter, Peabody & Co.,
þótt hún þyrfti að sjá um húsið,
manninn og barnið. Michael var
ráðinn hjá þessu fyrirtæki, og hún
HEIMILISRITIÐ
35