Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 44

hennar var úti með Michael litla,
og Joan hneig niður á stól og hafði
ekki rænu á að fara úr kápunni.
Hún var .ekki syfjuð, þreytan varn-
aði henni svefns. Hún hlaut þó að
hafa fest blund, því hún hrökk við
og lauk upp augunum, þegar hún
hej'rði rödd móður sinnar.
— Nei ertu komin, Joan? Er
nokuð að? Þú ert þó ekki orðin
veik ?
— Nei, svaraði Joan og hló við
kaldranalega.
— Michael litiri hefur fengið út-
brot á annan handlegginn, sagði
frú Wintrop, mér finnst þú ættir
að skreppa með hann til læknis.
— Hvers vegna fórst þú ekki
með hann, úr því þú varst úti á
annað borð, svaraði Joan gremju-
lega.
Frú Wintrop brast í grát.
— Aidrei má maður siegja neitt
... þú stekkur alltaf upp á nef
þér ... ég er að reyna að vera þér
hjálpleg ...
Setningarnar hnutu hver urn
aðra. Joan horfði kuldalega á hana.
Frú Wintrop hélt áfram að gráta.
— Þú .ert svo sjálfselsk, Joan,
sagði hún skömmu síðar. Ég hef
yfirgefið heimili mitt og flutt hing-
að til þín . .. aHir segja, að ég sé
þér góð móðir, og .. .
En nú fór Joan skyndilega að
hlæja.
— Góð móðir! Góð eiginkona!
hrópaði hún hátt.
Móðir hennar hætti að gráta og
horfði á hana skelkuð.
— Joan, sagði hún einbeittlega.
— í hamingjunnar bænum
segðu það ekki, æpti Joan og hió
svo, að tárin streymdu niður vanga
hennar. Ég slæ þig í rot ef þú seg-
ir, að ég sé ekki vel frísk! Æ, Mich-
ael, en livað ég skil þig vel ... nú
veit ég sjálf hvernig það er. Góð
eiginkona! Góð, góð ...
— Hættu, Joan, heyrirðu það,
sagði móðir hennar skipandi. —
Þú ert —
— Nei, ég er hreint ekki gengin
af göflunum, sagði Joan, það
máttu reiða þig á. Þetta er bara
svo fáranlega skoplegt. Það ...
Ilún þagði andartak. — Heyrðu,
mamma, sagði hún svo, ég hef
fengið aukaþóknun ... og nú fer
ég til Parísar.
— Joan! sagði móðir hennar.
Tii Parísar! Til Michaels, áttu við?
— Já, til Michaels, viðurkenndi
Joan.
— Áttu ekki til stolt, muldraði
móðir hennar.
— Nei, ekki vitundarögn, svar-
aði Joan stolt.
Ilún flýtti sér inn í vinnuher-
bergi sitt og skrifaði símskeyti:
„Elsku- Michael, mamvia hef-
■ur verið mér svo einstahlega
góð eiginlcona síðan þú fórst, og
nú flý ég að heiman eins og þú.
Hún hefur ennþá áhyggjur af
42
HEIMILISRITIÐ