Heimilisritið - 01.01.1948, Qupperneq 18

— Aðeins augnabjik, segir
stúlkan. Mig langar bara að vita,
hvort hann skrifar líka vel töhi-
stai'i.
„1-2 3 4 5 G 7 8 9 10. Saman-
lagðúr heiinahmundur minn og
ínánaðarlaun yðar gera 5678910
k»6mur“.
— Jú, hann skrifar einnig tiil-
ur ágætlegá.
— Yill Írökéínin kánnske fá
haiin innpákkaðann í sérstakar
Umbúðir? spýr áfgreiðslukonan.
Hann segir við stúlkuna:
—J Settu hann, — settu hann
niður í töskuna Jjína.
IVnninn ér borgaður. Síðan er
Nýtízku barnauppeldi.
farið út úr búðinni.
Róleg,, hliðargata. Kvöidið
leggst yfir heimsborgina. Það er
kveikt á ljóskerúm hér og þar;
ljósin eru dauf. Handleggur vef-
ur sig utan uin granna stúlkuna.
Þau ' standá grafkyrr. Veskið,
sem hún hefur undir héndinrii,
fellúr niður á göturia og öpnast.
Ilvorugt þeirra tekur eftir því.
Varir þeirra mætast, en fótur
mannsiiis lendir á pennaniun.
Illekið spýtist yfir. gangstéttina.
Ennþá taka þau ekki eftir neinu.
Hvað hafa þau að gera við
penna — héðan af?
K S D I R
Burnuuppeldisfræðingur cinn var nýflutlur frá Englandi til nýlendu nötk-
urrar, nsamt konu sinni og lítilli döltur, 'ir vár fram lir hófi niikil fyrir sér.
Hjónin vorú sannl'ærð um réttmæti hiiuui nýiu kðnniiiga í’ uppeldisvísindum
;ög álitu að ala ætti born npp með buð' fýrir! augttm að þroska' andlegt sjnlf-
slæði |>eirra, nn þess að hefta persónnlegt í'relsi þeirra á nokkurn iuitt.
Eitt sinn, þegar þau yoru að borða morgunverð, ýtti telpau frá sér .hafra-
grautsdiskinum og lýsti því vfir, að hún vildi hvorki' sjú liaiin né annað sem
væri á horðinu.
i,Er þá ekkerl snm ]>ig langar í, elskan litla?“ ■
Telpan hrein: „Mig langnr harad áuamaðk".
Kað'irinn stóð' þegar uj>j>, gekk út í garð oj> fanii þar hrátt sU>ran pg feit-
an jnaðk, sen\ hann. lagði á undirskál litlu dóttiiriiínar: „Gerðu svo vel litjá
lijartao mitt“.
Telpan orgaði geðvonzkulega:1 „líg \ il fáUiami soðiun ".
haðkar farið með'ánainaðkinn fruni í eldluis, homini velt íipp ár'deigi og
liaiin siðau soðinn. l>vi næst var hann borinn á horð. f.vrir teljiuna.
, • Enn fón luin ivii Hrína: „Pahbi á að horð'a liehninginn jaf honumý.
tT|>peldisfi'iieðingurinn skjir maðkinn í tvenut, dró andanu djújit, þrisvar
sinnum og gleypti svo sinn helming.
í þetta sinii fór ti-lpnn að nrga og hrína svo nð af tók: „Þetia vur sá
helmingurinn. sem ég vildi Tá!‘‘’ ' ’■
Í6
HEIMILISRITIÐ