Heimilisritið - 01.01.1948, Síða 47

íjöllunum hærri, ætti þá ekki að
taka neitt tillit til þess? Þetta
hafa fæstir gert sér Ijóst.
Inn í lækningastofuna mfna
kom eitt sinn síðla dags kona
nokkur þokkalega til fara. Hún
var fremur fátáeklega búin, og
fötin hennar \ oru sýnilega ódýr
og dálítið snjáð.
„Læknir“, sagði hún afdrátt-
arlaust;, „hvað mvndi kosta að
skera mig upp við ígerð í öðru
brjóstinu?“
Eg er því ekki vanur, að sjúkl-
ingarnir mínir kveði sjálfir upp
dóm um eðli sjúkdómsins, segi
fvrir um meðferðina og spyrji
svo hvað hún kosti, allt í sömu
setningunni. En s\ro komst ég að
því, að annar læknir hafði sagt
henni, hvað að henni gengi og
fyrirskipað aðgerð. Tíonan hat'ði
liaft ástæðu til að koma til mín,
í stað þess að láta hann fram-
kvæma aðgerðina.
Hver sem þessi læknir var,
hafði hann sagt rétt til um sjúk-
dóminn. Aftur spurði hún, hvað
aðgerðin kostaði og það var auð-
hevrt að hún hafði áhyggjur út
af því. Eg áleit rétt að krefja
þennan he'iðárlcga og prúða fá-
tækling ekki um fulla greiðslu.
„Myndi yður finnast tvö
hundruð dollarar vera of mik-
ið?“
„Xei, nei,“ svaraði hún hik-
laust. „Það er alveg ágætt“.
Svo tók hún upp ávísanahefti
og gaf mér ávísun á tvö hundr-
uð dollara, mér til mikillar undr-
unar. Eg hafði sannarlega ekki
búist við fyrirframborgun.
Næsta skipti, sem ég sá hana
varð ég aftur hissa. Hún var
komin í dýrust'u stofuna í
sj úkrahúsinu. Einkahjúkrunar-
kona, frönsk þjónustustúlka og
maðurinn hennar sátu yfir
henni. Eg varð steinhissa, en
spurði þó einskis. Þegar hún
kom að kveðja mig, fékk ég
sannleikann í málinu.
„Þér hafið ekki enn þekkt mig
aftur. Fyrir fimmtán árum skár-
uð þér mig við kýli. Síðan hef
ég gií'st. Maðurinn minn er G
greifi De S“.
Þá rann upp fyrir mér, hver
hún var. Þetta hafði verið fríð
stúlka með jarpt hár, en var nú
orðin Ijóshærð. Mér liafði strax
fundist hún eitthvað skrítin,
þegar hún kom. Af hverju var
hún að þessu?
„Já, ég þekki ykkurlæknana“,
sagði hún. „Ef ég hefði sagt til
mín, hefðuð þér heimtað tvö
þúsund dollara minnst. Það
hefðuð þér gcrt“. Það var sig-
urmreimur í röddinni. „Þ.pð er
langt síðan ég lærði tpkin á þéss-
ari veröld. Þess vegna ér ég orð-
in greifafrú“.
En hve ég minntist hennar
skýrt. Hún var af alþýðufólki.
HEIMILISRITIÐ
45