Heimilisritið - 01.01.1948, Qupperneq 57

álítur að það hafi ekki verið fyrr
en fimmtán mínútur fyrir ell-
efu“.
Poirot sagði:
„Það er eitt atriði, sem ég vilcli
minnást á. Þegar frú Marshall
lagði af stað, bað hún mig að
segja engum að ég hefði orðið
var við sig“.
Weston rak upp stór augu.
„Það talar sínu ináli“.
„Já, það hélt ég“, sagði Poirot.
Weston sneri upp á skeggið.
„Heyrið þér, Poirot“, sagði hann.
„Hvernig kona var frú Mar-
shall?“
Það lék dauft bros um varir
Poirots.
„Vitið þér það ekki?“
Lögreglustjórinn sagði þurr-
lega:
„Eg veit hvað kvenfólkið seg-
ir uin hana. Það er rétt eins og
við er að búast. En hvað er satt
í því? Var hjóndaband þeirra
Redfernhjónanna ástríkt?"
„Ég verð að svara hiklaust,
• '«
ja •
„Hann elti hana þangað?“
„Það er ástæða til að ætla
það“.
„En eiginmaðurinn? Vissi
hann nokkuð? Hvernig tók hann
því?“
Poirot sagði :
„Það er ekki hægðarleikur að
átta sig á því, hvað Marshall
kapteinn hugsar. Hann er maður
sem ekki lætur í Ijós tilfinningar
sínar“.
„En hann getur samt haft sín-
ar tilfinningar“, sagði Weston.
Poirot kinkaði kolli, og sagði:
„Sei, sei, já, það getur liann“.
III.
LÖGREGLUSTJÓRINN
sýndi frú Castle þá kurteisi og
nærgætni sem honum var í blóð
borin.
Frú Castle var eigandi að
Jolly Roger Hotel, og stjórnaði
því sjálf. Hún var milli þrítugs
og fertugs, með hvelfdan barm
og eldrautt hár, og hún talaði
með áberandi hefðarblæ.
Hún sagði:
„Að annað eins skuli koina
fyrir á mínu hóteli. Eg áleit að
friðsamari stað væri ekki unnt
að finna. Þetta er svo ágætt fólk,
sem kemur hingað. Ekkert gjá-
lífi — þér vitið hvað ég á við.
Ekkert líkt hótelunum í St.
Loo“.
„Já, ég skil, frú Castle“, sagði
Weston. „En slíkt getur komið
fyrir á beztu — ö — heimilum“.
Frú Castle sagði, um leið og
hún leit bænaraugum á hinn
valdsmannlega lögreglustjóra:
„Ég er viss um að Colgate yf-
irlögregluþjónn kannast við það,
að ég er afar ströng, hvað snertir
alla reglusemi og lagleg ákvæði.
HEIMILISRITIÐ
55