Heimilisritið - 01.01.1948, Blaðsíða 58

l»að er ckkert út n mig að setja
í því efni“.
„Nei, auðvitað — auðvitað",
sagði Westpn. „Við höfum ekk-
ert út á yður að setja, frú
Castle".
„En þetta setur blett á fyrir-
tækið“, sagði frú Castle, og hinn
þróttmikli barniúr hennar lyft-
ist lím leið: „Þessir hópar af for-
vitnu fólki. Auðvitað hafa dval-
argestirnir einir aðgang að eynni,
en fólk stendur þarna og hrópar
hinum megin við sundið.
Ilún titraði.
C'olgate yfii'lögregluþjónn not-
aði tækifærið til að víkja nær
efninu.
„Já, hvernig farið þér ánnars
að því að halda fólki burtu frá
eynni?“
„Ég gæli þess vandfega“.
„Já, en hvaða ráðstáfanir ger-
ið þér? Fólk í sumarfríi flækist
um allt?“
Frú Castle. titraði aftur, lítið
eitt.
Hún sagði:
„Já, það ér afleitt með bílana
-— fólkið í þeiui; Ég hef talið ])á
álján í éinu, hérna við Leather-
combe Bay. Atján. En um flóðið
enim við einangruð“.
„Og um fjöru?"
Frú Castle útskýrði það. Við
enda garðsins var hlið. Þar var
áletrað spjald. „Jolly Róger
Hotel, aðeins aðgangur fyrir
56
dvalargesti!'. Það voru snar-
brattir klettar á báðar hliðar, ó-
færir til uppgöngu.
„En er eklci hægðarleikur að
i'á sér bát og komast inn í ein-
liverja vikina?"
„Þáð er ekki hægt að koma í
\ eg fyi’ir það. Það er írjáls. að-
gangur að fjörunni".
En ólíklegt var að nokkur
legði út í það. Að vísu var hægt
að leigja bát í höfninni í Leath-
ercombe Bay. en það var all-
langur róður þaðan út í eyna,
og talsvcrt þungur straumur út-i-
fvrir höfninni.
Það voru líka sett úþp ískílti
við Gull Cove, og hjá stiganum
við Pixy Cove. Hún bætti því
við, að George og William veittu
nánar gætur að sjálfri baðströnd-.
inni niðurundan hótelinu.
„Hverjir eru þeir Geórge og
William?"
„George sér um baðströndina,
hann lítur eftir búningsklefunum
og flekunum. William, það er
garðyrkjumaðurinn. Hann lítur
eftir gangstígnum, jafnar tennis-
vfellina, og þess háttar“.
Þetta tók að reyna á þolin-
mæði Westons, hann sagði:
„Já, þetta er allt auðskilið.
Það er ekki útilokað að hægt sé
að komast yfir á eyna í leyfis-
leysi, en hætt er við, að það veki
eftirtekt. Nú er bezt að tala við
George og William“.
HEIMILISRITIÐ