Heimilisritið - 01.04.1949, Side 21

hans til og frá brautarstöðinni.
Og svo, allt í einu, óvænt,
gerðist það. Eins og hún hafð'i
vitað, að það myndi gerast,
þrátt fyrir efasemdirnar í hjarta
hennar.
ROGER hringdi eitt sumiu-
dagskvöld, þegar hann vissi, að
hún myndi vera heima, og Peg
og Peter sofnuð, og gat vonast
eftir, að John hefði lagt sig út
af á legubekkinn eftir kvöldverð.
„Ég verð að hitta þig, Cathy“.
Röddin var þrungin margra ára
þrá og örvæntingu, sem hafði
verið bæld nið'ur, en brauzt nú
fram ómótstæðilega.
„Ég ek niður veginn að kránni
til að kaupa vindlingapakka.
Segðu, að þú ætlir að ganga dá-
lítinn spöl. Ég skal taka þig upp
í bílinn, þegar ég kem til baka.
Komdu, Cathy — gerðu það. Ef
þú hefur nokkurn tíma fundið
til með einhverjum“.
Höndin, sem hélt um sím-
tækið, titraði. Það’ var sem
tungan væri lömuð í munni
hennar. Öll orðin, sem mótast
höfðu í huga hennar, voru
gleymd. Hún lagði frá sér sím-
ann án þess að gefa frá sér nokk-
urt hljóð.
Hún leit inn í stofuna og sá,
að John var steinsofandi. Það
var eins og hún væri í svefn-
göngudvala, er hún skriíaði á
miða: Fer út að ganga. Kem eft-
ir nokkrar mínútur. Svo gekk
hún út í lygnt og hlýtt vorloftið.
Hún gekk beina leið' til móts við
það, sem hjarta hennar hafði
þráð lengi.
Hún kom auga á bíl með dauf-
um ljósum. Henni kom í hug,
að Emily myndi líka hafa sofn-
að, annars hefði Roger ekki
stöðvað bílnn svona nálægt
heimilum þeirra beggja. Húsin
stóðu andspænis hvoru öðru við
götuna. Svo sá hún hann slökkva
ljósin, er hún flýtti sér til hans,
en þó aldimmt væri, vissi hún
nákvæmlega hvar hún myndi
finna hann, aflið, sem dró þau
hvort að öð’ru vísaði henni beina
leið þangað, er hann beið henn-
ar.
Allt, sem hún liafði beðið eft-
ir margar einverustundir, vai í
rödd hans, þegar hann talaði
til hennar.
„Ég elska þig, Cathy. Ég hef
elskað þig árum saman. Ég elska
þig svo innilega, að ég get ekki
verið án þín. Það hefur verið
eins og helvíti fyrir mig, og ég
afber það ekki Iengur“.
Hún hafði þráð þessa arma
og þessar varir. Nú var allt, eins
og hana hafði dreymt um, að
það yrði einhverntíma; og hún
hvíldi i örmum hans nokkur
augnabilk, öll kvöl og sjálfsaf-
neitun horfin. Hún trúði nú, og
HEIMILISRITIÐ
19