Heimilisritið - 01.04.1949, Síða 57

alvarlega, það var aðeins kvef, en John
sótti lækni, hversu mjög sem hún mót-
mælti. Jana ætlaði að hjúkra henni, en
var hafnað. „Sendið mér gamalt, enskt
romm úr kjallaranum," hóstaði Ágústa.
„Farið þið svo og skemmtið ykkur.“
Jackson og Bettina fóru ásamt föð-
ur hennar með Carsden. Um kvöldið
borðuðu John, Prisilla og Jana ein. Án
nokkurs fyrirvara fræddi John Priscillu
á því,. að hann hefði fengið bréf frá
Cromore. Enginn dráttur bærðist í and-
liti Priscillu. Cromore lét þess getið, að
hann væri á leið til New York á snekkj-
unni, bætti John við. Efrir stutta þögn
breytri Priscilla öldungis um umræðu-
efni og spurði John, hvaða álit hann
hefði á japönsku sendinefndinni til Was-
hington. John virtist undrast þessa
spurningu. Allan tímann, sem Jana hafði
verið hjá Priscillu — það voru orðnar
fimm vikur — hafði hún aldrei sýnt
neinn áhuga á opinberum málum.
John svaraði: „Cromore álítur, að við
getum ekki treyst þeim. Hann minnist
á það í bréfinu.“
Hvers vegna beindi hann talinu aft-
ur að Cromore? Til að kvelja Priscillu?
Jana óttaðist rifrildi, en hættan leið hjá
án þess Priscilla fengi eitt af sínum
venjulegu reiðiköstum. Þvert á móri,
hún brosti allt í einu og sagði: ,Ef þú
skrifar Bill, þá segðu honum, að hann
skuli ekki búast við mér í New York
um jólin.“
„Ég geri það,“ svaraði John. Svo gcrði
Ágústa þeim boð; henni liði nú miklu
betur og bæði þau að ko'ra upp til
hennar.
Næsta morgun — það var hressandi
svalur, sólríkur haustdagur — riðu John
og Jana út tvö ein. í fyrsta sinn síðan
kvöldið í New York, voru þau ein sam-
an. Lengi vel töluðu þau ekki saman.
Svo fór hann að segja frá lífi sínu, eins
og Priscilla hafði gert. Ohamingjusöm
bernska, ekkert fjölskyldulíf, fóstrur,
einkakennarar, hrakningar úr einum
ríkradrengjaskólanum í annan, alltaf of
miklir peningar. Hann ætlaðist ekki ril
samúðar, en talaði fremur eins og hann
hugsaði upphátt, eins og hann væri að
undirbúa jarðveginn fyrir eitthvað ann-
að, er hann ætlaði að segja henni. „Ég
vann einu sinni í námu. Ég ætlaði að
byrja neðan frá, því ég hafði einhvers
staðar lesið, að aðrir hefðu gert það með
góðum árangri. En mér fannst það brátt
fábjánalegt — og eintóm látalæri. Sann-
leikurinn er sennilega sá, að mér hefur
aldrei fundizt mikið vit í þessu lífi. Ég
verð fljótt leiður á flestu.“
Þcgar þau komu heim, var Priscilla
að setja bílinn í gang. Þau námu stað-
ar. „Sé ykkur á morgun,“ hrópaði hún
um leið og hún ók burt.
„Veiztu hvert hún er að fara, Jana?“
„Nei.“
John starði þungbúinn á eftir bíln-
um. En þegar hann sneri sér við, brosti
hann. „Þá getum við verið tvö ein allan
daginn, Jana,“ sagði hann.
En honum skjátlaðist. Ágústa frænka
kom niður til hádegisverðar og varð
kyrr hjá þeim. John var alúðlegur og
nærgætinn við hana, en Jana sá, að hann
varð æ taugaóstyrkari og að hann reyndi
að leyna óþolinmæði sinni. Jana tók
ekkert nærrj sér að sjá hann iða í skinn-
inu.
Ágústa borðaði einnig kvöldverð með
þeim. Priscilla hafði ekki sagt henni, að
HEIMILISRITIÐ
55