Heimilisritið - 01.04.1949, Side 62

FJÓRTÁNDI KAFLI
JOFIN KOM ekki snemma niður til
morgunverðar. Jana og Ágústa riðu ein-
ar út þennan morgunn, veðrið var fag-
urt og þær voru nokkrum klukkutím-
nm Iengur en venja var.
Þegar þær nálguðust húsið aftur, sá
Jana að John sat á dyraþrepinu úti fyr-
ir hægri álmu hússins og las í blaði —
eða öllu fremur, lét sem hann læsi, það
sá hún strax er hún kom auga á hann.
Hann beið þess að hún kæmi, hafði
gætur á henni.
„Skeyttu ekki um hann,“ sagði Á-
gústa hvatlega; „láttu sem þú sjáir hann
ekki.“ Það var næstum eins og Priscilla
væri að tala. En það var öðruvísi meint.
Það var enginn illkvittni, heldur ráð-
legging, einnar konu til annarrar.
Í þessu bili kom vagn upp veginn.
Hann var fullur af fólki. Ágústa og
Jana héldu við hestana.
John stóð upp og gekk til móts við
gestina. Þegar hann kom fyrir hornið,
og þekkti auðsjáanlega þá er komnir
voru, stanzaði hann eitt andartak — eins
og hann hikaði. Jana skildi, að það staf-
aði af reiði, en jafnframt varð hún efins
um, að hann hefði verið að bíða eftir
henni.
Ágústa sneri hestinum og reið hægt
heim að framhlið hússins. Jana fór á
eftir henni.
„Hvaða fólk er þetta?“ spurði Ágústa.
„Þekkir þú þau?“
„Henry Kayde, Morgand greifi og
Mano Denten,“ sagði Jana. Þau heils-
uðu John glaðlega. Mano hljóp á móti
honum og faðmaði hann innilega, næst-
um græðgislega. Það var ekki að sjá, að
John væri neitt á móti skapi að láta aðra
sjá vinfengi beirra, er hann faðmaði
hana og kyssd.
„Mano! En það nafn!“ tautaði Á-
gústa.
„Hún er leikkona," sagði Jana. „Hún
er afar aðlaðandi."
„Ég sé það,“ sagði Ágústa stuttara-
lega. Þær riðu að hesthúsinu og stigu
af baki. Á leiðinni heim að húsinu,
stanzaði Ágústa allt í einu og leit al-
varlega á Jönu. Hún sagði: „Ef þú vær-
ir amerísk stúlka, myndi ég ráðleggja
þér að ná í pinn mann! Hvað segið
þið í Austurríki, þegar svona stendur
á?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Jana lágt,
næstum með andköfum. Síðan kvöldið
áður, er hún hafði getið sér þess til, af
hverju John vjldi leyna dvöl sinni þarna,
og síðan hún hafði gert sér ljóst, að
Mano gæti komið þá og þegar, hafði
hún setið á sér og neitað að láta und-
an afbrýðiseminni, sem leitaðist við að
ná tökum á henni. Nú varð hún á ný
veik fyrir, og hana langaði til að fresta
því að fara inn, fresta því að sjá John
og Mano saman. En jafnframt langaði
hana dl að sigrast á þessu hugleysi —
og samúðarfullt augnaráð gerði henni
mögulegt að segja það, sem henni bjó
í hug.
„Ég veit það ekki,“ endurtók hún,
og bætti svo við: „Ef hann elskar mig,
kemur hann ril mín.“
Ágústa brosti, en svaraði fremur efa-
söm: „Ef hann veit, að hann elskar þig.
Karlmenn eru svp einfaldir. Hvað er
ég annars að skipta mér af málum unga
fólksins? En hvað um það, hertu þig
60
HEIMILISRITIÐ