Heimilisritið - 01.06.1955, Blaðsíða 13

LÆKURINN rann undir veg-
inn og yfir akrana. Hann niðaði
hljóðlega og rann yfir smá-
steina, sem sáust greinilega í
sendnu umhverfi sínu.
Stúlka kom út úr kofanum við
veginn og gekk hægt eftir litla
stígnum, sem liggur meðfram
læknum. Hún kom að girðingu
og klifraði yfir hana, og nú var
hún og lækurinn komin á geysi-
stóran akur. Það yar vor, og ak-
urinn var þéttvaxinn sóleyjum,
baldursbrám og einstaka smári
óx innan um hávaxið grasið.
Léttur ilmur blómanna steig
upp í loftið.
Sólin skein í heiði og stúlkan
fylltist einkennilegri gleði, hana
langaði til að steypa sér kollhnís
á milli sóleyjanna og baldurs-
bránna, og um leið fylltist hún
ákaflegri hryggð. Hún lét sig
falla ofan á grænan blett á
lækjarbakkanum, undir falleg-
um pílviði, og lá með andlitið á
móti sól. Alls staðar umhverfis
hana suðuðu skordýr, lengra í
burtu á akrinum heyrði hún
kind jarma. Hún lá kyrr með
lokuð augun í nokkrar mínútur.
Sólin var heit, dásamlega heit.
Hún reis þreytulega við dogg og
bar höndina upp að hárinu. Það
var þykkt, brúnt og lék laust.
Niðri í ánni buslaði hvít önd
letilega. Maki hennar stóð í
grunnu vatninu, nálægt bakkan-
um, og leitaði sér virðulega lúsa
í íbjúgri, hvítri bringunni.
JÚNÍ, 1955
11