Heimilisritið - 01.06.1955, Blaðsíða 16

strax. Trúlofunarhring með de-
rnöntum."
Maðurinn brosti blíðlega til
hennar. „Heldurðu að þú yrðir
hamingusöm, ef ég gaefi þér de-
mantshring?" Hann tók eina
baldursbrá úr hári hennar og
strauk vanga hennar með henni.
„Já, þá myndi ég sýna Dóru
Finnegan hann og segja . . .“
„Æ, Dóra Finnegan," endur-
tók maðurinn leiður.
„Viltu giftast mér? Elskarðu
mig í raun og veru?“ spurði hún.
„Ó, elsku Maeve.“ Hann beygði
sig yfir hana í skyndilegri ákefð.
„Elskarðu mig?“
Stúlkan brosti blíðlega til
hans. „Hvað heldur þú?“
Maðurinn stóð upp. „Komdu,“
sagði hann, „við skulum fara
lengra inn í skóginn."
Hann réttir henni höndina og
hjálpaði henni að standa á fæt-
ur. Þau leiddust hægt meðfram
ánni.
Sólin skein. Ilmandi, létt ang-
an sóleyja og baldursbráa leið
upp í loftið. Það var unaðsleg-
ur dagur. *

Kveðið um ástina
Ástin hefur hýrar brár
en hendur sundurleitar!
ein er mjúdi, en önnur sár,
en þó báðar heitar.
Sig. Breiðfjörð.
Háa s\ilur hnetti
himingeimur,
blað sþilur baþJia og egg,
en anda sem unnast,
fœr aldregi
eilífð absþiliÓ.
Jónas Hallgrímsson.
Eg vildi’ ég fengi’ að vera strá
og visna’ í s\ónum þínum,
þvi léttast gengirðu eflaust á
yfirsjónum minum.
Páll Ólafsson.
En eilífðin vinnst ein
að þabka þar>
að þú hefur /jennf mér
að unna.
Ólína Andrésdóttir
Að stöðva lax í strangri á
og stikla á hörðu grjóti,
eins er að binda ást við þá,
sem enga kunna a móti.
Isl. þjóðvísa.
14
HEIMILISRITIÐ