Heimilisritið - 01.06.1955, Blaðsíða 29

hún mundi ekki hvemig þau
höfðu farið. Það var búðarkytra
í toppinum, þar sem hægt var
að kaupa útsýniskort og fá þau
póstsett þar líka. Emily datt
Henry í hug og óskaði þess að
hún gæti sent honum eitt lítið
Parísarkort.
„Þorið þér ekki að setjast á
rakt gras?“ spurði hún allt í
einu og sneri sér að Pierre. „Eða
eruð þér hræddir um að þér
kvefist?"
„Það er eitt af því, sem ég
geri mér að fastri reglu — alltaf
að setjast á rakt gras — það er
að segja ef ég er í fylgd með
aðlaðandi persónu,“ sagði hann
alvörugefinn.
„Og . . . mynduð þér drepa
dreka mín vegna — ef ég bæði
yður?“ spurði Emily 'hlæjandi.
„Ég er Pierre Frobert — mesti
myndhöggvari heimsins. Þegar
ég anda á stein, kviknar líf með
honum. Fyrir yður myndi ég
drepa fimmtíu — nei, þúsund
dreka!“ sagði hann sannfærandi
og hjó út í loftið með ímynduðu
sverði, „fyrir morgunverð!“
Hvers vegna gat Henry ekki
svarað þessu líkt? Þau gengu
upp síðasta tröppuþrepið og
hölluðu sér fram á grindverkið.
Þau vom alein með sólsetrinu,
sem flæddi út yfir borgina eins
og gullin elfur.
„Þér eruð ákaflega aðlaðandi
stúlka, Anna,“ sagði Pierre og
horfði á hana. „Ég er alger-
lega á yðar valdi.“
Emily leit niður fyrir sig. Auð-
vitað meinti hann það ekki —
þetta var aðeins kunningsskapur
af tilviljun. Og þar að auki var
hún svo að segja orðin frú Lom-
ax.
Hún endurtók þetta með
sjálfri sér, þegar hún lá í rúm-
inu sínu mörgum tímum seinna.
Og hún hugsaði um það, að hún
vissi næstum því ekkert um
Pierre, annað en að hann var
fátækur myndhöggvari. Heitasta
ósk hans var að kvænast auð-
ugri Bandariíkjastúlku, hafði
hann sagt. „Þá getur hún gefið
mér marmarafjall 1 brúðargjöf.“
SÓLSKINIÐ dansaði gegnum
rifumar á gluggatjaldinú, þegar
Emily vaknaði um morguninn.
Hún teygði úr sér í rúminu og
gleðihrollur fór um hana. Nýr
dagur í París!
Skyndilega kom eitthvað
fljúgandi inn um opinn glugg-
ann og valt með háreysti eftir
gólfinu. Það var lítill, hvítur
marmarasteinn. Rauð rós var
bundin við hann, og um stikil-
inn hafði pappírsmiða verið vaf-
ið, sem á var skrifað:
Ég hef drepið alla drekana.
JÚNÍ, 1955
27