Heimilisritið - 01.06.1955, Qupperneq 36

Hún hafði varað hann við að
kveikja upp í honum. Hann
hlýtur að hafa ætlað að ylja
upp hjá sér áður en hann klæddi
sig.
Hún flýtti sér inn í herberg-
ið, án þess að hugsa um öryggi
sjálfrar sín. Hún hélt svuntunni
fyrir vitum sér og hraðaði sér að
glugganum. Það reið á að hleypa
hreinu lofti inn í herbergið.
Þótt Dauðinn væri ósýnilegur
mennskum augum var hann
þama engu að síður. Ógreinileg
hitamóðan, sem titraði yfir ofn-
inum, var eina sýnilega merkið
um hættuna. Leigjandinn lá
hálfklæddur á rúminu með ann-
an handlegginn fyrir andlitinu.
Hann hafði misst meðvitundina
þegar hann ætlaði að fara að
hnýta á sig skóna.
Hún opnaði gluggann. Síðan
hljóp hún að rúminu, velti hon-
um við svo að hún náði tökum
á honum, og hálf-bar hann yfir
að glugganum. Hann var þung
byrði fyrir gömlu konuna, en
henni tókst að koma honum að
glugganum.
Hún vissi að það hafði ekki
mátt tæpara standa. Ef hún
hefði komið tveim mínútum síð-
ar hefði verið úti um hann. En
nú kom hann til sjálfs sín smátt
og smátt, opnaði augun, hóstaði
og barðist við að ná andanum
og greip annarri hendi að háls-
inum. Henni hafði tekizt að
bjarga lífi hans.
Hún skvetti vatni inn í ofninn
til þess að kæfa klæðurnar. Síð-
an vætti hún svuntuhomið og
lagði það við enni leigjandans.
„Hva —■ hvað kom fyrir?“
umlaði han. „Ég — ég býst við
þér hafið bjargað lífi mínu.“
„Ég var búin að vara yður við
ofninum,“ sagði hún ávítandi.
„Yður hafði næstum heppnazt
að fremja sjálfsmorð.“
Þegar hún fór frá honum og
niður á neðri hæðina til að gegna
skyldustörfum sínum, var hann
staðinn á fætur og byrjaður að
ganga um herbergið. Hann var
dálítið máttfarinn, en að öðru
leyti var hann búinn að ná sér
eftir kolsýringinn.
Þegar hann kom niður litlu
síðar, á leið til bókaverzlunar-
innar, sem hann rak, var hún að
sópa útidyratröppurnar. Bóka-
verzlunin var í hinum enda
borgarinnar. Hann rak hana einn
og ánnaðist sjálfur afgreiðsluna.
Það var viðburður ef einhver
rakst þangað inn til að verzla,
enda var það ekki gróðinn, sem
hann sóttist eftir. En hann elsk-
aði bækur og hann var ham-
ingjusamur meðal þeirra. Hann
kom aldrei heim til sín fyrr en
seint á kvöldin. Og stundum
34
HEIMILISRITIÐ