Heimilisritið - 01.06.1955, Blaðsíða 37

ferðaðist hann til nálægra kaup-
staða og var í burtu tvo, þrjá
daga, einungis til að komast yf-
ir einhverja sjaldgæfa bók, sem
hann hafði heyrt að væri til sölu.
Þessi ferðalög hans hafa senni-
lega komið þeim orðrómi á stað
að hann væri fjáður maður.
Frú Collins hélt áfram að
sópa tröppumar meðan hún sá
leigjandann fjarlægjast niður
götuna. Hún hafði ekki augun
af honum þangað til hann hvarf
fyrir homið. Þá hætti hún allt
í einu að sópa, fór inn í húsið
og læsti dyrunum á eftir sér.
Hún setti frá sér sópinn, gekk
inn ganginn og niður þröngan
stiga, sem lá niður í myrkan
kjallarann.
Hún gekk að læstum dyrum
í kjallaranum og barði þrjú
högg, og fyrir innan þær heyrð-
ist lágvær hudgá.
Lokum var skotið frá að inn-
anverðu og hurðin þokaðist upp
með langdregnu marri. Tvenn
augu störðu á hana að innan,
ein voru mennsk, en hin voru
svört byssuhlaup.
„Hann er farinn,“ hvíslaði
hún. „Þú getur komið upp og
fengið þér kaffi, Jerry.“
Tvíhleypan hvarf, dymar opn-
uðust upp á gátt og þrekinn,
‘órakaður maður um fimmtugt
stóð frammi fyrir henni. Fölt
andlit hans bar því órækt vitni
að hann hafði verið í fangelsi.
„Það var tími til kominn,“ sagði
hann ólundarlega. „Kuldinn
héma niðri smýgur manni gegn-
um merg og bein! Líttu eftir
því að tjöldin séu dregin fyrir
gluggana!“
Hundurinn stakk trýninu út
milli fóta hans og urraði grimmi-
lega. Maðurinn laut niður, og
allt í einu snerist geðillska hans
gegn hundinum. „Þegiðu!“ urr-
aði hann. „Þú kemur upp um
mig einn góðan veðurdag ef þú
steinheldur ekki kjafti!“ Hann
byrjaði að losa beltið, sem hann
hafði gyrt sig með, og hann
vafði því um hönd sér þannig að
beltisspennan dinglaði laus.
„Nei, Jerry, hættu —!“ sagði
frú Collins 1 bænarrómi.
„Skiptu þér ekki af því,“ urr-
aði hann án þess að bæra varirn-
ar. „Hunzkastu út — svo ég geti
komizt að því að berja þig,
skepnan þín!“
Hún flúði í ofboði upp stigann
og þrýsti höndunum að eyrunum
til þess að forðast að heyra væl-
ið í hundinum. Hún lokaði kjall-
aradyrunum á eftir sér, en
svipuhöggin og kveinstafir
hundsins þrengdu sér þó upp til
hennar.
Þegar hann kom upp í eldhús-
ið skömmu síðar var hann að
JIJNÍ, 1955
35