Heimilisritið - 01.06.1955, Síða 54

HÚN HAFÐI enga ástæðu til
þess — en samt grunaði hana
manninn sinn um ótryggð. Var
nú alveg ábyggilegt, að hann
væri að spila á hverju miðviku-
dagskvöldi, og gat hún treyst
því, að hann væri í áríðandi við-
skiptaerindum, þegar hann
hringdi og sagði, að hann gæti
ekki komið heim fyrr en seinna?
Það ásóttu Veru margar slík-
ar hugsanir. Hún gat ekki á sér
setið að blanda sér í málefni
hans. Oft rannsakaði hún skúff-
urnar í skrifborði hans — eða
frakkavasana. Hún fann aldrei
neitt, sem veitti henni átyllu til
grunsemda . . . og þrátt fyrir það
jókst grunur hennar jafnt og
þétt„
HjartaiS aló ofsahratt,
þegar hún fann bréf
í brjóstvasanum.
O. S. Paulsen
Hún var sannfærð um, að
Hreiðar var í tæri við aðra konu
— já, kannske fleiri en eina. Síð-
ustu þrjú til fjögur árin hafði
hún fitnað fullmikið . . . já, hún
vissi það vel, að hún var orðin
of feit. Meðan hún var grönn,
sagði Hreiðar: „Þú ert svo
spengileg og girnileg, Vera.“
Nú sagði hann það aldrei
framar. Og Hreiðar hafði alltaf
litizt betur á þær grönnu. . . .
Oft lá nærri að hún óskaði
þess, að sér tækist að finna al-
mennilegt sönnunargagn. Til
lengdar varð óvissan óþolandi.
Sannleikurinn gat verið sárs-
aukafullur, en hræðslan, grun-
semdimar og óvissan vom síður
en svo betri.
i
52
HEIMILISRITIÐ