Heimilisritið - 01.06.1955, Blaðsíða 63

hann veitti því enga eftirtekt.
Auk þess var hann vanur því,
að móðir hans hefði alla innan-
hússstjórn með höndum, svo að
hann áleit sjálfsagt að enginn
væri betur fallinn til að stjórna
heimili en hún.
Mörgum sinnum var Linda
komin á fremsta hlunn með að
biðja hann um að grípa fram
fyrir hendurnar á móður hans,
en alltaf var eitthvað, sem hélt
aftur af henni. En svo skeði
nokkuð, sem olli því að hún
gleymdi öllum öðrum vanda-
málum.
Hún sat kvöld eitt í bókastof-
unni við að skrásetja bækur,
þegar barið var að dyrum og
Agnes kom inn með Andrew á
hælum sér. Agnes, sem venju-
lega var róleg og stillileg, grét
svo að tárin runnu niður hrukk-
óttar kinnarnar. Linda hljóp til
hennar.
En Agnes kom ekki upp
nokkru orði svo Linda sneri sér
að húsbrytanum.
„Hvað hefur komið fyrir, And-
rew?“
Gamli maðurinn var fölur í
framan, og röddin skalf þegar
hann svaraði:
„Þetta er þugbær dagur fyrir
okkur, Linda. Okkur Agnesi hef-
ur verið sagt upp. Frú Kinlock
segir, að við séum orðin of göm-
ul, en við vitum þó bæði, að við
gegnum vammlaust okkar starfi,
og það er þungbær þraut að
vera rekin úr starfi, eftir fjöru-
tíu ára dygga þjónustu. Við höf-
um litið á Kinlock Hall sem
heimili okkar, og nú verðum við
neydd til að flytja niður í þorp-
ið. Og hvað skyldi fólk halda
um okkur? Hvernig eigum við
að geta litið framan í nokkurn
mann eftir þetta?“
Linda varð svo reið, að hún
gat varla stillt sig. Hún stóð við
gluggann um stund, en svo sneri
hún sér að þeim.
„Agnes, hættu að gráta. Þetta
hlýtur að vera einhver misskiln-
ingur, og ég skal tala við frú
Kinlock undir eins. Eru fleiri,
sem hafa sömu sögu að segja
og þið?“
„Já, Elsbeth og Thomas.“
„Farðu og náðu í þau,“ sagði
Linda. „Við Andrew förum inn
til frúarinnar og bíðum ykkar
þar.“
Hún gekk hnarreist á undan
Andrew inn í herbergið, þar sem
frú Kinlock sat niðursokkin við
skriftir.
Gamla frúin leit undrandi á
þau.
„Hvað á þetta að þýða? Ég er
upptekin.“
í sama bili kom Agnes inn í
fylgd með Elsbeth og Thomas,
JÚNÍ, 1955
61