Fréttatíminn - 31.05.2013, Blaðsíða 26

É g fékk aðsvif, datt niður tröppur og var svona ótrú-lega óheppin að ég fékk
mænuskaða,“ segir Helga Þórarins-
dóttir. „Þetta gerðist eins og slys
gerast. Ég fór út að borða með
vinkonu minni og þegar við komum
út þá leið yfir mig. Þetta hafði aldrei
komið fyrir mig áður. Það næsta
sem ég man er að ég ligg í götunni
og sjúkrabíll er kominn. Ég man að
ég hugsaði þá að þetta hlyti að vera
eitthvað alvarlegt.“
Helga hefur tileinkað líf sitt tón-
listinni. Hún hóf störf hjá Sinfóníu-
hljómsveit Íslands árið 1980 og frá
árinu 1983 hefur hún verið í stöðu
leiðandi víóluleikara. Hún hefur
leikið einleik með Sinfóníuhljóm-
sveitinni, haldið fjölda einleikstón-
leika og komið fram með ýmsum
kammerhópum. Helga hefur kennt
í Tónlistarskólanum í Reykjavík,
Tónlistarskóla Seltjarnarness og
í Tónmenntaskólanum, auk þess
að stjórna strengjasveitum. „Ég
held að ég þrífist á einhvern hátt á
þessum neista sem tónlistin kveikir
í manni. Sumir upplifa heiminn í
gegn um augun. Aðrir upplifa heim-
inn í gegn um eyrum. Það hefur
verið þannig með mig,“ segir Helga.
Glöð að vera á lífi
Það er bjart yfir henni og ákveðin
glaðværð þegar ég kem inn á her-
bergið hennar á endurhæfingar-
deildinni á Grensási. Ég sé að hend-
urnar á henni eru eilítið krepptar
og í örskotsstund velti ég fyrir mér
hvort ég eigi ekki að taka í höndina
á henni. Síðan ákveð ég að það
væri örugglega undarlegra ef ég
geri það ekki og við heilsumst með
handabandi. Helga situr í hjólastól
og er að lesa Illsku eftir Eirík Örn
Nordahl, sem fyrir jólin fékk Ís-
lensku bókmenntaverðlaunin. „Ég
er í bókaklúbbi og næst ræðum við
þessa bók,“ segir Helga til skýr-
ingar. Eftir hálfs árs endurhæfingu
hefur hún nægan styrk til að fara
á hjólastólnum niður á bílastæði
og þaðan í raun hvert sem hún vill.
„Sonur minn ætlar að keyra mig í
bókaklúbbinn,“ segir hún.
Helga varð fyrir mænuskaða í
byrjun nóvember. Strax var ljóst
að hún var alveg lömuð fyrir neðan
brjóst. „Þeir sögðu að þetta væri
alvarlegt og að ég yrði lengi í endur-
hæfingu,“ segir hún. Þrátt fyrir
þetta áfall var annað sem stóð upp
úr í huga hennar. „Ég var bara svo
glöð að vera á lífi og að höfuðið á
mér væri í lagi. Ég var enn sú sama.
Síðan tók við tímabil þar sem ég
bara lá og var lömuð. Ég var komin
hingað á Grensás eftir um viku. Ég
var svo heppin að það var stöðugur
straumur af vinum og vandamönn-
um í heimsókn. Ég held að það hafi
fleytt mér í gegn um þennan tíma,
að hafa alltaf einhvern til að tala
við.“
Stórtíðindi á annan í
hvítasunnu
Rétt í þessu kemur bróðir Helgu
í heimsókn. Hún segist ekki hafa
náð í hann til að láta hann vita af
komu minni. Þau skiptast á nokkr-
um orðum og þá hringir síminn.
Helga er stuttorð og segist vera í
blaðaviðtali. Þegar síminn hringir
í annað sinn ákveður hún að segja
hann á hljóðlausa stillingu. Það eru
margir sem vilja heyra í Helgu.
Á neðstu hæðinni á Grensási eru
sjúkraþjálfarar og iðjuþjálfarar við
vinnu, og þar æfir Helga daglega.
„Í byrjun voru þetta bara æfingar á
bekk. Við að lenda í mænuskaða fer
allt jafnvægiskerfið í líkamanum
í rugl og maður kastar upp bara
við að vera reistur við. Síðan voru
sjúkraþjálfararnir að hreyfa liða-
mótin. Fljótlega fór ég í raförvun
með fæturna og það hjálpaði mér
mikið. En síðan kom langur tími
þar sem ekki mikið gerðist. Ég hélt
bara áfram að puða,“ segir Helga
og það verður þyngra yfir henni.
Henni finnst erfitt að ræða tímann
þegar hún hélt að framfarirnar
hefðu stöðvast. Nýlega fékk hún
síðan aftur kraft. „Það kom kippur
um daginn. Ég var búin að fara
mikið í sund og í gönguróbot. Svo á
annan í hvítasunnu, þá stóð ég upp
með hjálp sjúkraliða,“ segir Helga
og hún hreinlega ljómar. „Það var
rosalega skemmtilegt. Þetta var í
fyrsta sinn sem ég stóð upp og ég
hafði ekkert endilega reiknað með
að geta það. Það skiptir svo miklu
að það sé framþróun, að hafa von.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
hana aftur. Ég var orðin vondauf
um tíma.“
Er í uppistandshópi
Dagarnir eru hver öðrum líkir og
allir dagar eru full vinna. „Dagur-
inn byrjar á sjúkraþjálfun. Þar á
eftir er iðjuþjálfun. Sumir eru þar
að mála og búa til mósaík. Ég er að
æfa mig að skrifa. Þetta mjakast
hægt en ég get skrifað og æfi mig
í því í um hálftíma á dag,“ segir
Helga og líkir eftir því með hönd-
unum að hún haldi á penna. „Ég
hef aldrei velt því fyrir mér áður
hvað það felast miklar fínhreyfing-
ar í því að skrifa.“ Eftir iðjuþjálfun
kemur hádegismatur og síðan fer
Helga aftur í sjúkraþjálfun. „Þá er
ég að gera eitthvað annað en um
morguninn. Kannski að lyfta fót-
leggjunum, setjast upp og teygja.
Ég nota síðan síðasta klukku-
tímann til að fara sjálf í salinn. Á
kvöldin höfum við hér nokkrar,
eftir hvítasunnuhelgina góðu, sem
erum í einskonar uppistandshópi.
Þá förum við í rimlana hér frammi
á gangi og æfum okkur saman,“
segir hún brosandi. Það er augljóst
að mikil samheldni er meðal þeirra
sem búa á Grensási.
„Það er svo góður andi á milli
sjúklinga. Fólk styður hvert annað
svo vel. Fyrst og fremst er það
starfsfólkið sem leggur þessar
línur, að hér sé góður andi og
mikið hlegið,“ segir Helga sem
dásamar starfsfólkið á Grensási í
bak og fyrir. „Kjarninn í öllu hér er
starfsfólkið. Þessi. Því finnst svo
gaman þegar manni gengur vel og
Helga Þórarinsdóttir
hafði verið víóluleikari í
Sinfóníuhljómsveit Íslands í
yfir þrjá áratugi þegar hún
varð fyrir mænuskaða í lok
síðasta árs. Enn er óvíst
hvort hún getur spilað aftur.
Frá því viku eftir slysið hefur
hún verið í endurhæfingu á
Grensásdeild þar sem hún
segir andrúmsloftið einstakt.
Helga er dugnaðarforkur og
vill ekki sjá að neinn vorkenni
sér. Ef hún endaði á eyðieyju
myndi hún helst vilja taka
Beethoven með sér.
Helga er sérstaklega ánægð með starfsfólkið á Grensási og telur hreinlega að það hafi hlotið einhverja guðsgjöf. Hér er hún ásamt Páli Ingvarssyni, sérfræðingi í tauga-
sjúkdómum. Mynd/Hari
Enginn tekur tónlistina af mér
26 viðtal Helgin 31. maí-2. júní 2012