Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Blaðsíða 4

34
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Garman & Worse.
Saga eftir Alexander Klelland.
v.
Pað var borðað uppi á Iofti, í Iitla salnum
að norðanverðu, og boðsgestirnir söfnuðust
saman í sunnudagastofunum, sem svo voru
nefndar, en þær vissu út að garðinum.
Frú Garman var altaf í svörtum silkikjól, en
í þetta sinn var silkið fremur venju vandað og
viðhafnarlegt. Hún hafði verið að hlakka til
að fá að neyta í næði óbrotins miðdegisverðar
með sjera Martens og nýja skólastjóranum, en
nú var von á heilum hóp af veraldlega sinn-
uðu fólki. Pessvegna var frú Garman nú í
vondu skapi, og jungfrú Cordsen varð að taka
á öllum hæfileikum sínum, til að synda milli
skers og báru. En henni var það heldur ekk-
ert nýnæmi, því frú Garman hafði altaf verið
fjarskalega lundstirð kona — sjerstaklega þó á
seinni árunum, eftir að »guðræknin var komin
til sögunnar« — eins og gárunginn hann Rík-
arður frændi komst að orði.
Frú Garman stjórnaði í raun og veru engu
á heimilinu, því í öllu var svo nákvæmlega
fylgt órjúfandi venjum frá dögum gamla kon-
súlsins, áð hún hætti brátt að gera nokkrartil-
raunir til að koma á breytingum, eftir því sem
henni datt í hug. En þegar svo var komið,
að hún sá, að hún gat engin áhrif haft á
heimilisstjórnina, þá Ijet hún sjer nægja að
segja nei við öllu, sem hún fann að aðrir á
heimilinu vildu vera láta. Á þenna hátt hjelt
hún nokkurskonar neitunarvaldi í málefnum
heimilisins; því þó neitun hennar bæri ekki
ávalt árangur, þá hafði hún þó fullan rjett til
að finnast sjer misboðið, og gat líka oft eftirá
þaggað niður í hinum, með því að sýna í
svip sínum óverðskuldaðar þjáningar og kristi-
legt umburðarlyndi.
Hún var einmitt svona á svipinn, meðan hún
var að hlusta á hinn hávaxna latínuskólakenn-
ara, Aalbom, en hann var að útmála það, hvað
uppvaxandi kynslóðin væri farin að verða þrótt-
Iaus og lítilsigld. Frú Aalbom sat við glugg-
ann, cg Ijest vera að hlýða á konsúlinn, sem
var að lýsa því með ítrustu nákvæmni, hvernig
hefði verið hagað til í garðinum á dögum afa
hans sáluga; en í raun og veru hlustaði hún
eingöngu á mann sinn, því hún gat aldrei nógsam-
lega dáðst að honum. Frú Aalbom var há
vexti, en svo toginleit, að hún sýndist ekkert
vera, nema skinnið og beinin. Varirnar voru
þunnar og tennurnar stórar og guileitar.
Vagninn var enn ókominn innan úr kaup-
staðnum, og prestinn vantaði líka. Dóttir hjón-
anna — ungfrú Rakel stóð hjá gamla stofu-
ofninum og var í fjörugri samræðu við Ríkarð
frænda, og einmitt irm leið og hurðin opnað-
ist, og sjera Martens kom inn með nýja skóla-
stjórann, hló hún svo hátt, að móðir hennar
leit mjög alvarlega til hennar.
Johnsen kandídat hafði aldrei komið í Sand-
gerði áður, og sjera Martens leiddi hann fyrir
hvern og einn — fyrst til frúarinnar — og
kynti hann.
Seinast komu þeir til þeirra, sem stóðu við
ofninn. Sendiherraskrifarinn heilsaði mjög hæ-
versklega, en ungfrú Rakel sneri sjer varla við,
og rendi augunum aðeins sem snöggvast til
þessa nýja komumanns, en hjelt áfram samtal-
inu við Ríkarð frænda.
En sjer til mikillar undrunar varð hún þess
áskynja, að þessi nýi gestur hafði numið staðar
við hlið hennar. Hún leit bláu augunum sín-
um kuldalega upp á við til hans, — því hann
var lítið eitt hærri en hún. En þá brá svo
undarlega við, að hún gat ékki annað en litið
undan, því hann var alt öðruvísi, þessi maður,