Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Blaðsíða 31

MATTUR GLAÐVÆRÐARINNAR.
61
Honum fanst hláturinn blátt áfram óguðleg-
ur. Og hann léyfði ekki einu sinni, að leikið
væri á hljóðfæri á heimilinu.
Fyr á tímum var þunglyndi og köld alvara
talin bera vott um skynsemi og háfleygan hugs-
unarhátt; en nú eru slíkar Iyndiseinkunnir skoð-
aðar sem andlegur sjúkdómur eða eiturnaðra
hugans, og geta alls ekki átt rót sína að rekja
til sannrar guðhræðslu, því bjartsýni: sólskin,
glaðværð og lífsþrá, er ætíð samfara sönnu,
kristilegu hugarfari. Þau trúarbrögð, sem Krist-
ur er höfundur að, fjalla um sól og sumar,
liljur vallarins, fugla himinsins, fjöll og dali, ár
og læki — yfir höfuð að tala alt, sem er fag-
urt og ánægjulegt. Alt það, sem er ömurlegt
og gleðivana, er í ósamræmi við sannan krist-
indóm; hann er trúarbrögð bjartsýninnar en
ekki bölsýninnar.
Qlaðvœrðin er mesti undrálœknir heimsins.
Hún læknar sálu vora jafnt sem líkamann, marg-
faldar hugrekki vort og framfarahæfileika og sýnir
oss hið sanna gildi lífsins. A meðan maður
getur varðveitt glaðlyndi sitt og bjartsýni, lifir
hann ekki lífi sínu til einskis. Ef við missum
aldrei kjarkinn eða glötum glaðlyndi voru, þó
oss virðist hamingjan snúa við oss bakinu og
örðugleikafjallið vera ókleift, er oss sigurinn vís.
Prestur nokkur hafði það fyrir venju, að
kveðja söfnuð sinn með svofeldum orðum:
»Hlœið, þangað til við sjáumst aftur !*
Þessa kveðju aettum við öll að nota.
(I. Ö. þýddi.)
Bóndinn: En hvað hún er ljómandi falleg kon-
*n hans Jóhannesar. Það er sannarlega satt, sem sagt
er. að mestu þorskhansarnir fái altaf fallegustu
konurnar.
Húsfreyjan (feimin, litur niður fyrir sig): Því
ertu nú að slá mjer svona gullhamra, góði.
Presturinn: Hvað á barnið að heita?
Konan: Gustaf Adolf Alexander Cæsar Shake-
spear Goethe Napoleon.
Presturinn: Hm! — hm! (lágt við meðhjálpar-
ínn) Qfurlítið meira vatn, Bjarni ininn.
Misreikningur.
Dan skipsljóri var allur annar maður úti á
skipi sínu en heima hjá sjer í landi. Pegar
hann stóð í lyftingu á hinu glæsilega skipi sínu
hefði hann eigi þurft neinn einkennisbúning til
þess, að allir, sem sáu hann, gætu sannfærst
um, að hann væri skipstjórinn. Öll framkoma
hans bar vott um, að hann hefði þar fullkom-
ið einveldi og myndugleika, og að hann hefði
óbifandi trú á stjórnarhæfileikum sínum; enda
virtu allir hann og treystu honum, einkum voru
það kvenfarþegarnir, sem töldu hann óskeikul-
ann. En þegar hann dvaldi heima hjá sjer, fjekk
hann engu að ráða. Par sat Friðrika gamla
systir hans við stýrið, með óskoruðu einveldi,
og hún virii allar fyrirskipanir skipstjórans að
vettugi.
Par var farið með hann eins og hálfgerðan
niðursetning; eins og hann væri heilsubilað og
gigtveikt gamalmenni, sem yrði að lifa eftir
föstum Iffsreglum systur sinnar. En þótt hann
hefði engin forráð á heimilinu, naut hann þar
þó hvíldar og umönnunar, undir ákveðinni og
fastri stjórni Friðriku systur sinnar, safnaði kröft-
um og kom svo sem nýr maður, öruggur og
ákveðinn, aftur út á skip sitt, er það var ferð-
búið. Það var líkast því sem hann hefði verið
settur á land til eftirlits og aðgerðar, og væri
svo settur fram aftur, færari í flestan sjó en áð-
ur. Heima fyrir mátti hann varla um frjálst
höfuð strjúka, og varla að honum væri trúað
fyrir jafnáríðandi starfi og því, að fara út og
fá efni til að rjetta áttavitann á skipi sínu.
Friðrika systir skipstjórans var ógift og elst
af systkinum hans. Hún hafði á hendi hússtjórn
fyrir bróður sinn og systurson þeirra, Axel að
nafni, sem var gjálífur háskólastúdent utan af
landi.
Með aldrinum hafði þróast hjá Friðriku magn-
aðasta vantraust á öllum karlmönnum, sem
henni fundust yfirleitt vera orsök í allri óreglu,
ólifnaði og heimsku í veröldinni. Hún hafði
aldrei heyrt getið um engla með alskegg og