Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Blaðsíða 5

GARMAN & WORSE.
35
en hún hafði haldið. Hann var ekkert feim-
inn eða vandræðalegur — ekkert ráðalaus
innanum þetta ókunnuga fólk; það var þvert
á móti hægt að sjá það á honum,.að hann
var sjer þess fyllilega meðvitandi, að hann bar
sig eitthvað einkennilega til, en hann gerði það
samt. Rakel áttaði sig ekki á neinu í svipinn.
sHefir herra skólastjórinn aldrei komið til
Vesturlandsins áður?« spurði Ríkarður frændi,
til þess að koma henni úr klípunni.
»Nei,« svaraði hann, »jeg hefi aldrei sjeð
neitt til sjávar, nema á Kristianíufjörðinn«.
»Hvernig lítst yður þá á landslagið hjerna?«
bætti gamli maðurinn við. »Jeg geng út frá,
að þjer sjeuð búinn að koma þangað sem
víðsýnast er, hjerná í kringum kaupstaðinn.*
»Hjer er Ijómandi fallegt,« sagði Johnsen
kandídat. »En mjer finst náttúran hjerna eitt-
hvað svo stórfengleg og áhrifarík, að manni
hlýtur altaf að finnast eins og einhver byrði
hvíli á sjer í þessu umhverfi.«
»Yður finst Iíklega heldur þunglyndislegt
hjerna,« sagði Rakel, til að segja eitthvað.
»Ó-nei — ekki beinlínis það!« svaraði hann
stillilega. »Jeg vildi heldur segja, að náttúran
hjerna sje — já, hvað á jeg nú að kalla það
— sje eitthvað svo kröfuhörð: Pað er eins
og sú tilfinning vakni í brjósti manns, að
maður sje skyldugur til að gera eitthvað —
láta eitthvað eftir sig liggja, eitthvað, sem
hefir töluverð áhrif og getur sjest langt að.«
Hún horfði undrandi á hann, en sendiherra-
skrifarinn sagði góðlátlega:
»Mjer finst nú fyrir mitt^ leyti, að auðnin á
ströndinni og víðátta hafsins komi flestum
frekar til að dreyma og íhuga, en að það
kveiki í mönnum löngun til að hefjast handa.«
»Regar jeg er kominn á yðar aldur — herra
sendiherraskrifari, og verð búinn að koma ein-
hverju til leiðar í lífinu, þá getur verið að jeg
líti svipuðum augum á tilveruna og þjer Iítið
nú.«
»Guð hjálpi okkur!« andvarpaði Ríkarður
frændi hálfbrosandi, en þó alvarlegur, »hvað
því viðvíkur, að hafa komið einhverju til leið-
ar — þá —.«
í sama bili opnaðist hurðin og hin unga
frú Fanney Garman kom inn. Hún var svo
fríð og glæsilega búin, að öllum varð það ó-
sjálfrátt að horfa á hana. Ljósgrái silkikjóllinn
með ljósrauðu borðunum bar annað snið en
fólk átti að venjast þarna á ströndinni. En
það var ekki einungis hægt að sjá það bæði
á henni sjálfri og kjóinum, að þau voru sjald-
sjeð í þessu umhverfi, heldur sást það einnig
við fyrsta tillit, að þetta tvent var í fullu sam-
ræmi hvað við annað — skrjáfandi silkið og
konan, hávaxin og fingerð með leiftrandi augu.
Og þegar hún gekk Ijettstíg og brosandi
yfir gólfið, til þess að heilsa tengdaforeldrum
sínum, þá var eitthvað svo frjálst og óþvingað
í fasi hennar og hreyfingum, eitthvað allsendis
ólíkt varasemi þeirri og önuglyndi, sem oft
einkennir ungar frúr, þegar þær koma á manna-
mót í dragsíðum silkikjólum.
»Rarna er hún búin að fá sjer einn nýjan
enn!« tautaði frú Aalbom við sjálfa sig.
»Guð minn góður, ea hvað hún erfalleg!«
hvíslaði sendiherraskrifarinn frá sjer numinn.
Á eftir frú Fanneyju kom kandídat Delphin,
lítill vexti en kvikur í spori, hann var skrifari
hjá amtmanninum, þvínæst Jakob Worse og
loks Marteinn Garman.
Hinn síðastnefndi var hár og gildvaxinn.
Pað leit út fyrir að hann hefði erft það frá
móður sinni, að vera nokkurskonar krossberi í
lífinu. En ennþá bar hann byrði sína upp-
rjettur, og án þess að kikna undir henni.
Marteinn Garman hafði frítt andlit og góð-
legt, en augun voru orðin eitthvað stirðgljá-
andi með aldrinum.
Georg Delphin var búinn að vera rúmt miss-
iri í kaupstaðnum, sem skrifari amtmannsins;
og þar sem frú Fanney Garman var dóttir
Holsts amtmanns, þá komst Delphin brátt í
kynni við Garmansfólkið, og var tíður gestur
í Sandgerði.
Pessvegna hafði Marteinn líka sótt hann upp