Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Blaðsíða 17

GARMAN & WORSE.
47
kvæmisreglunum, skildi, að heimboðið var ekki
nema rjett til málamynda.
Pá bar svo til einn sunnudag, að Magða-
lena hafði staðnæmst frammi fyrir stórum spegli
uppi á loftinu; hún var Ijósklædd, og dökka
hárið var lauslega vafið upp aftan í hnakkan-
um. Fanney gekk þar fram hjá af tilviljun,
og sá í speglinum myndina af sjer við hliðina
á Magðalenu.
Hin fríða frú nam staðar og horfði með at-
hygli; dökka hárið hinnar og brúnleiti hörunds-
liturinn stakk svo ve! í stúf við Ijósa hörundið
hennar sjálfrar og glóbjart hárið. Magðalena
var að vísu dálítið hærri og tígulegri í vexti,
en andlitið var ekki minstu vitund fallegt, —
nei, ekki minstu vitund! — Frú Fanney virti
vandlega fyrir sjer myndirnar í speglinum, með-
an hún var að laga hárið á Magdalenu. Þegar
hún var búin að horfa í spegiiinn, eins og hún
vildi, þá leiddi hún Magðalenu við hönd sjer
gegnum stofurnar.
»Heyrðu nú — góða MagðalenaN — sagði
hún og hnyklaði brýrnar, »jeg er bara bálvond
við þig fyrir, að þú hefir aldrei komið inn í
kaupstaðinn til okkar. Til refsingar fyrir það,
skaltu nú koma með okkur í kvöld; Martemn
getur setið hjá ökumanninum.*
Magðalena horfði framan í frú Fanneym, og
áður en hún vissi af, var hún farin að hugsa
um það, hvað litla, smáfríða andlitið frúarinnar
væri fallegt. Stóru, bláu augun voru svo falleg,
en höfuðið sjálft svo lítið, og hálsinn liðlegur,
sem bar það uppi. Drættirnir kringum munn-
inn voru svo fljótir að breytast, að það var
ekki hægt annað en horfa á þá, meðan hún
var að tala.
»Á hvað ertu að horfa? —« spurði Fanney
hálfhlæjandi.
»Rú ert svo Ijómandi falleg —« svaraði
Magðalena hreinskilnislega.
»Nú, nú — það munar ekkert um það. —
Þú skerð ekki við neglur þjer gullhamrana,«
sagði unga frúin hlæjandi; en hún roðnaði
samt svolítið, og varð við það ennþá fallegri.
— Magðalena fór raeð þeim inn til kaup-
staðarins og var þar nokkra daga. Eftir það
var hún þar tíður gestur, en dvaldi stutt í einu.
Fanney fór með hana á þær fáu skemtanir,
sem á boðstólum voru í kaupstaðnum; oft
voru smá gestaboð hjá henni sjálfri eða kunn-
ingjum hennar, og alstaðar voru þær saman.
Rær báru hvor af annari á víxl, svo ólíkar sem
þær voru í ytra útliti, og þær heilluðu aðra
með klæðaburði sfnum, hvort sem þær voru
líkt eða ólíkt klæddar.
Pað var einkenni gamla Garmans-heimilisins,
að allir máttu gera hjerumbil hvað sem þeir
vildu — fara, koma, aka í vagni eða ríða —
alveg eins og hverjum sýndist. Heimilið var
svo stórt, og þangað komu svo margir —
ýmist boðsgestir eða skiftavinir, sem var boðið
að borða með við miðdegisborðið eða kvöld-
verðmn, svo þess gætti ekki mikið þó ein-
hvern vantaði.
Magðalena varð þvf heldur ekki vör við, að
neinn saknaði hennar heima. Frú Garman var
altaf jafn sjerlunduð, og Rakel fór mjög oft
einförum, og Fanney skýrði það þannig, að
það væri af því, »að hún væri búin að fá sjer
nýjari skriftaföður«.
Konsúllmn einn virtist gefa henni einhvern
gaum. Pegar hún kom heim úr þessum kaup-
staðar-heimsóknum sinum, sagði hann altaf:
»Nei — velkomin heim — stúlka mín! —«
og hann klappaði á kollinn á henni.
Einn dag, er hún ætlaði að fara að stíga
upp í Ijettivagn Fanneyjar, og halda til kaup-
staðarins, bar konsúlinn þar að.
»Jæja! ætlarðu nú að fara að strjúka frá
okkur einu sinni enn?« sagði hann vingjarn-
lega, um leið og hann gekk framhjá-
Magðalena fjekk svo mikið samviskubit, og
hnuggin og stamandi gat hún loks komið því
upp: hvort frænda þætti það leiðinlegt, að hún
væri að fara þetta inn í kaupstaðinn.
»0-0 — sussu nei!« sagði konsúllinn og
klappaði henni á kinnina. ^Rú veist, að þú
mátt gera hvað sem þig langar til sjálfa —
barnið gott!«
Þegar Magðalena var k«min upp i vagninn,