Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Blaðsíða 21

GARMAN & W0R5E.
51
»Við vorum mS líka f trúmálahugleiðingum
hjerna,« sagði frú Fanney.
»Komið þjer frá Johnsen skólastjóra?* spurði
aðstoðarpresturinn; hann var búinn að taka hatt
sinn og stóð ferðbúinn.
»Jeg fylgdist með honum dálítið á leið til
Sandgerðis; hann var víst boðinn þangað,*
svaraði amtsskrifarinn.
»í dag; strax aftur!« sagði frú Fanney.
»Verið þjer sælar, frú! verið þjer sælar —
nei; nú megið þjer ekki reyna að telja mjer
hughvarf; jeg er búinn að vera hjer lengur en
jeg mátti. Verið þjer sælar, ungfrú!* —
Magðalena var að koma inn; aðstoðarprestur-
inn gekk fáein skref í áttina til hennar, til þess!
að taka í hönd henni. En hún hjelt á bolla-
bakka, svo hann varð að láta sjer nægja að
horfa til hennar með auðmykt og aðdáun.
í stiganum var hann að hugsa um það, hvað
það væri ólánlegt, að þessi Delphin skyldi alt-
af þurfa að verða á vegi hans. Severin Martens
var að eðlisfari mjög gæflyndur; en hann gat
ekki þolað þennan amtsskrifara. Því hvenær
sem hann fór að taka þált í samtalinu, gekk
alt andsælis hjá aðstoðarprestinum. Delphin
kandidat hafði sjerstakt lag á að hanga í ein-
stöku orðum, afskræma alt, sem sagt var og
gera það hlægilegt; en það gat sannarlega oft
komið manni í vandræði.
Aðstoðarpresturinn var heldur ekkert ánægð-
ur með Johnsen skólastjóra. Hann var ungur,
og virtist vera svo óframfærinn, en hann var
nú búinn að sýna það, að hann kunni sannar-
lega að koma ár sinni fyrir borð.
»Nærri því daglegur gestur í Sandgerði!
einmitt það,« tautaði sjera Martens á leiðinni
niður götuna. —
En uppi í litla salnum hennar frú Fanneyjar
var amtsskrifarinn kominn í stað prestsins, og
viðræðurnar fengu fljótlega annan blæ.
»Blessuðum aðstoðarprestinum geðjaðist ekki
að því, að Johnsen skyldi vera á leið til Sand-
gerðis,« sagði frú Fanney.
»Pað var nú einmitt þessvegna, sem jeg var
að segja írá því — írú.«
»Ójá - jeg skildi það svo sem. Þjer eruð
altaf svo meinlegur! En getur annars nokkur
skilið, hvað mín hálærða tengdasystir er að
hugsa? Hún Rakel, sem annars er ísköld eins
og jökull, hún verður alt í einu svo hlý og
alúðleg — já, nærri því meira en góðu hófi
gegnir — og það, sem meira er — það er
við guðfræðing!*
»Tengdasystir yðar virðist þrá svo mikið
þetta stóra, sterka,« sagði Delphin.
»0 — sei, sei!« sagði frúin. Pað er svo sem
ekki mikið í hann spunnið. Pað var reyndar
ekki laust við, að jeg væri sjálf hrifin af hon-
um í fyrstu. Mjer fanst hann minna mig á
|Brand hjá Ibsen, eða eitthvað þvíumlikt. En
guð minn góður! Hvað hann er eitthvað
þreytandi þegar til lengdar lætur. Hann er vís
til að koma með þessar ramalvarlegu setningar,
sem hann grýtir inn í samtalið, þegar minst
varir.«
»Jeg er alþýðumaður! — Jeg tilheyri alþýð-
unni,« sagði Delphin, og hermdi eftir skóla-
stjóranum.
Frú Fanney hló og klappaði saman höndun-
um. Magðalena hló Iíka; hún gat ekki annað
en hlegið, þegar Delphin sagði eitthvað fyndið.
En hún þekti reyndar alvöruna hjá honum líka.
Pað var einkum þegar þau voru tvö ein, sem
hann var svo hreinskilinn og einlægur við
Magðalenu, að henni fór að Iíða vel í návist
hans. Hún gat talað við Delphin kandidat um
svo margt, sem hún hafði ekki kjark til að
nefna á nafn við aðra. Og Fanney sá það
líka glögt, þó Magðalena tæki ekki eftir því,
að þessi ungi maður hyltist helst til að koma
í heimsókn þá dagana, sem Magðalena var í
kaupstaðnum.
Meðan þau sátu þarna og töluðu fjörugt um
alla heima og geima, þá hrópaði frú Fanney
alt í einu — hún hafði stöðugt augá á þeim,
sem um veginn gengu: »Nei — lítið á Jakob
Worse! Hann fer bara fram hjá. Heilsar ekki
einu sinni! Hann var að tala við einhvern
niðri í garðinum. — Hver skyldi það hafa
verið ?« 7«