Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Blaðsíða 13

GARMAN & WORSE.
43
voru nýlega byrjaðir, og voru því ekki nema
rjett orðnir góðglaðir.
Marinó hrópaði glaðlega, eins og til að dylja
samviskubitið: »Gott kvöld, afi minn! Gott
kvöld, Maríanna! — komið þið — viljið þið
ekki fá ykkur dálitla dregg af öli.«
Pjettur reykurinn úr nýkveiktum tóbakspíp-
unum Iá yfir borðinu, og þjettist utan um Iitla
olíulampann, kúpulslausa. Á borðinu var tó-
bak, eldspýtur, glös og hálftæmdar flöskur, og
á bekknum stóðu fáeinar fullar, og biðu ör-
laga sinna.
Tom Robson, sem sat gegnt dyrunum, lyfti
upp glasinu — stóra ölkollan hans sjálfs stóð
hjá Marinó vini hans — og hann lagði hönd-
ina á brjóstið og söng:
»0 my darling! — mærin mín!
Maríanna góð og fín.«
Retta var ljóð, sem hann hafði sjálfur samið
til heiðurs Maríönnu, en til gremju prentara-
sveininum, sem sat í horninu, við hlið hans.
Gustaf Óskar Karl Jóhann Torpander var að
því leyti einkennilegur Svíi, að hann drakk
aldrei. En annars átti hann nóg af þessari
hóflausu kurteisi, öllum þessum frönsku láta-
Iátum, sem venjulega fylgja þessum alræmdu,
sænsku lausagosum. Hann hafði staðið upp,
þegar hann sá Maríönnu og hneigði sig djúpt,
og svona stóð hann, ypti öxlunum — vinstri
öxlin lyftist hærra en hin, höfðinu sneri hann
á ská og hann horfði án afláts á ungu stúlk-
una. Þegar Tom Robson fór að kyrja Ijóðið
sitt, hristi Svíinn höfuðið og brosti meðaumkv-
unarlega til Maríönnu, eins og til þess að sýna,
að honum þætti leitt, að þau skyldu hittast í
svona slæmum fjelagsskap.
Sá fjórði í hópnum sneri bakinu í dyrnar
og hreyfði sig ekki, því hann var heyrnarlaus.
En þegar hann tók eftir því, að Sviinn stóð
svona boginn, þá sneri hann sjer við til hálfs
og kinkaði kolli letilega.
Nafn þessa manns var næstum því horfið
úr minnum manna, því viðurnefni, sem hon-
um hafði verið gefið, var orðið svo fast við
hann. Allir kunningjar hans kölluðu hann nefni-
lega »veggjalúsina«, og þegar heldra fólkvarð
að minnast á hann, sagði það annaðhvort
»veggjatrítlan*, eða þá »hann — sem þjer
þekkið! — veggja — hum — hum — fyrir-
gefið þjer!«
Veggjalús'in lifði á því, að sitja í hálfdimmu
skoti á amtmannsskrifstofunni, og annaðhvort
var hann sofandi, eða hann var að binda utan
um bögla og skjöl. En það var ómögulegt
án hans að vera, því hann var sjerfræðingur í
því, að vita um hvert einasta blað — hverju
nafni sem nefndist, sem snert hafði verið á
amtmanns-skrifstofunni síðasta aldarfjórðunginn.
Hann gat staðið á miðju gólfi og bent í hill-
urnar, sem lágu eftir veggjunum alt í kring,
og hann gat sagt — án þess að hugsa sig um,
hvað var í hverri hillu og hvað vantaði. F*ess-
vegna fylgdi hann skrifstofunni, eins og dýr-
mætt áhald, frá einutn amtmanninum til annars,
og eftir því, sem hann varð fróðari í sinni
grein, sá hann um að krefjast hærri launa, svo
að hann gæti áhyggjulaust gefið sig á vald
tveimur ástríðum, — að drekka öl, og að lesa
skáldsögur að nóttunni.
Maríanna gekk hratt gegnum stofuna. Hún
flutti stól afa síns að eldhúsdyrunum og leit
til hans; hann skildi, og gaf það til kynna>
með því að kinka kolli. Síðan bauð hún gamla
manninum góða nótt og hvarf fram í eldhúsið,
þaðan lá þröngur og dimmur stigi upp á Ioftið,
en þar var herbergi hennar.
Maríanna lokaði að sjer og fór að hátta. Á
hverju kvöldi var hún svo yfirkomin af þreytu,
að hún gat varla haldið sjer uppi, meðan hún
var að afklæða sig, og steinsofnaði, jafnskjótt
og hún lagðist út af. Niðri heyrðist hávaðinn
í karlmönnunum, og blandaðist saman við
drauma hennar, en hún svaf fast og dúralaust.
Á morgna.na varð hún þess vör, að henni hafði
hitnað um nóttina, því bæði hárið og koddinn
var blautt, hún fann kuldahroll læsa sig niður
eftir öllu baki og var ennþá þreyttari, en þeg-
ar hún fór að sofa.
ó'