Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Blaðsíða 18

48
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
fanst henni að hún væri heimskari en allir aðrir
í veröldinni. Hvernig í ósköpunum gat henni
dottið það í hug, að nokkur hjerna á heimil-
inu skifti sjer af því, hvort hún væri hjer eða
þar? Hún væri líklega frekar til óþæginda.
Hún iðraðist eftir að hafa hagað sjer svona
heimskulega, og þegar hún kom til Sandgerðis
daginn eftir, þá klappaði frændi hennar ekki
á kollinn á henni.
Yfirleitt skildi hún ekki neitt í þessu nýja
umhverfi; alt hafði snúist á annan veg en hún
hafði búist við. Regar hún skildi við Pjetur
þolinmóða, hafði hvorugt þeirra sagt margt;
en þegar hann gekk niður Brattanesbrekkuna>
hafði hún staðið kyr og horft á eftir honum.
Pá hjet hún því með sjálfri sjer, að halda
trygð við hann, hvað sem hver segði í kaup-
staðnum — og hún vissi, að þar mundu allir
verða henni andvígir. En hún rendi augunum
út yfir hafið, og fanst hún vera svo heilbrigð
og sterk, og hún fann hjá sjer bæði hugrekki
og þrótt til að heyja baráttuna fyrir æskuást
sína. En þá þurfti þetta að fara svona, að
það varð alls engin barátta.
Hún var svo sannfærð um það, að orðróm
urinn um samband hennar og Pjeturs þolin-
móða væri kominn til Sandgerðis, því hún
vissi, að svo mikið var um það talað manna
í milli, hvað hún lifði frjálsu og fjörugu lífi
úti við á Brattanesi; og fyrst framan af gaf
hún nánar gætur að öllu, sem sagt var, hvort
ekki mætti finna eitthvað, sem benti í þessa
átt. Það var fastur ásetningur hennar, að kann-
ast strax við það, að svona væri það nú einu
sinni; hann væri bara rjettur og sljetur bóndi
og fiskimaður, og henni — Magðalenu Gar-
man — þætti vænt um hann.
En hún gat ekki fundið allra minstu bend-
ingu í neinu, sem sagt var; hún gat ekki einu
sinni komist að því, hvort fólkið vissi nokkurn
skapaðan hlut. Það var aldrei minst á fortíð
hennar öðruvísi, en eins og hún hefði að sjálf-
sögðu altaf hagað sjer eins og ungfrú Garman
var samboðið. Annað virtist þessu fólki ekki
geta dottið í hug, og það var þetta, sem gerði
hana alveg ráðalausa.
Frú Fanney hje t heimili sínu í frábærri reglu,
og þar var mjög m'kið í alt borið. Þar var
hvorki gamalt mahogny nje hrosshársábreiður,
alt var nýtt og skreytt eins og föng voru á.
Öll húsgögnin voru frá Hamborg, úr valhnotu-
trje, útskorin og klædd með flosi. Fyrir dyr-
unum hjengu þykk dyratjöld; í öllum hornum
og framan við gluggana stóðu blómborð og á
þeim fallegar blaðajurtir, og á miðju gólfi,
kringum borðið, var raðað fjöldamörgum hæg-
indastólum, með mjúkum, ísaumuðum setum.
íbúðin var ekki stór, en þegar allar dyr
stóðu opnar, var það skrautleg sjón, að horfa
i gegnum herbergin, alsett húsgögnum og dýr-
mætum skartgripum, málverkum, gólfdúkum frá
Bryssel, og síðast en ekki síst stóreflis spegl-
um í gyltum römmum.
í Sandgerði var altaf eitthvað svo eintrján-
ingslegt í stóru stofunum, þar sem húsgögnin
stóðu öll fram með veggjunum, þar varð
Magðalenu það ósjálfrátt, að ganga hægt, og
langa til að tylla sjer einhversstaðar úti í horni.
Hjá frú Fanneyju var eins og fellingatjöldin og
mjúku húsgögnin þrengdu sjer að henni, og
þar voru svo margir hægindastólar, að hún
vissi aldrei, hvar hún ætti helst að setjast.
Það leit jafnvel út fyrir, að sjálfum húsbónd-
anum fyndist ekki nógu rúmt um sig í sínum
eigin stofum. Það var ekkert rúm fyrir svo
feitan mann. En frú Fanney tók ekki hið
minsta tillit til hans; og hann var að lokum
farinn að sætta sig við alt — hann var svo
makráður, og vildi auk þess helst ganga sínar
eigin götur.
Það var alment sagt um Martein Garman,
að hann væri einstaklega gæfur maður, en þó
dálítið erfitt að átta sig á honum. Þeir, sem
ætluðu að eiga einhver skifti við hann, urðu
að fara gætilega. Eitt einasta orð gat alt í einu
eyðilagt att samkomulag, og ef hann var einu
sinni orðinn einhverjum andvígur, var engin
leið að milda hann aftur. Allir eldri menn