Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Blaðsíða 7

GARMAN & WORSE.
37
henni það oftar en einu sinni, að senda honum
hlýlegt augnaráð.
Rví henni fanst ekki nógu mikið til um þá
sessunauta sína, hvorki Worse, sem sat við
hægri hlið hennar, eða Delphin, sem sat vinstra
megin. Jakob Worse ljet ávalt sem hann gæfi
henni engan gaum — en sýndi henni þó til-
hlýðilega hæversku; og þó Delphin væri heill-
aður og ástfanginn, þá fanst henni ekki mikið
til um það. Rað voru örlög, sem allir skrif-
arar föður hennar — undantekningarlaust —
höfðu orðið að sæta, eftir að hún var orðin
gjafvaxta.
Johnsen kandfdat komst nú fyrir alvöru inn
í samræðuna. Delphin var í fyrstu nokkuð
þóttalegur í orði við hann; en eftir að hann
hafði fengið nokkur alvarleg andsvör, lagði
hann niður hníflana og varð hinn alúðlegasti.
Kennarinn var aftur á móti ekki eins fljótur
að snúa við blaðinu. Honum gramdist, að
amtsskrifarinn skyldi ekki ganga í gildruna, og
nú ætlaði hann að ná sjer niðri á hinum, nýja
gestinum.
Með hálfgerðri lotningu, en þó ertnislegur í
málrómnum, eins og mörgum hættir við að
vera, þegar þéir tala við unga guðíræðinga,
sneri hann sjer nú að skólastjóranum. Aalbom
kennari var enn öruggari í árás sinni fyrir það,
að hann vissi hve Garmansbræðurnir voru frá-
bitnir guðfræðingunum, og frúin var í inni-
Iegum samræðum við sessunaut sinn, sjera
Martens — við hinn enda borðsins.
»Þjer gjörið yður líklega vonir um ríkulega
uppskeru hjerna, innanum þennan trúmála-
glundroða, sem hjer er? — Herra Johnsen,«
— sagði Aalbom og glotti til hinna.
»Uppskeru?« spurði Johnsen stuttlega.
»— Eða fiskidrátt —jeg veit ekki í hvaða mynd
og líkingu þjer viljið helst líta á embættisskyldu
yðar,« — sagði kennarinn hranalega.
»Embættisskylda mín er sem stendur hin
sama og yðar, herra kennari: að segja börnum
til, og mjer þykir vænst um að líta beint og
blátt áfram á viðfangsefni mitt — án þess að
nota nokkura mynd eða likingu,* — Ungi guð-
fræðingurinn svaraði stillilega; en það var samt
einhver þungi í röddinni, sem kveikti í kenn-
aranum fyrir alvöru.
Frú Fanney og amtsskrifarinn gátu ekki stilt
sig um að hlægja ofurlítið hvort framan í annað,
en frú Aalbom tautaði fyrir munni sjer: »En
að geta svarað öðrum eins manni og Aalbom
svonal*
En konsúllinn sneri nú samræðunni að frið-
samlegra efni, með því að fara að spyrja John-
sen um ýmislegt viðvíkjandi barnaskólanum.
Garman konsúll hafði í mörg ár verið formað-
ur í skólanefndinni; því þó Sandgerði lægi
talsverðan spöl frá kaupstaðnum sjálfum, þá
voru kaupstaðartakmörkin færð það út, að Sand-
gerðistorfan varð innan þeirra.
Rakel þótti vænt um hve stutt og einarðlega
sessunautur hennar svaraði athugasemdum kon-
súlsins. Sjerstaklega fjell henni það vel í geð,
að nýi skólastjórinn heimtaði ákveðið ýmsar
breytingar og aukin útgjöld til skólans, sem
konsúlnum fanst óþarfi og altof dýrt.
Hún hafði sjaldan hitt mann, sem sýndi
meiri þrótt og starfslöngun, en þessi ungi guð-
fræðingur. Og hvert sinn, sem hann sagði,
rólegur og einbeittur: aRetta veiður að gera,
og það skal lika verða gert« — eða eitthvað
þessu líkt, þá leit hún með hálfgerðri lítiis-
virðingu til Delphins amtsskrifara, sem var nú
ekki að hugsa um neitt annað en það, að kenna
frú Fanneyju einhvern leik með flöskutappa og
tveim göflum. En þegar henni varð litið á
Jakob Worse, varð hún hálf ögrandi á svip-
inn, en hann virtist alls ekkert taka eftir
því, því hann hjelt áfram að tala við jungfrú
Cordsen, ýmist mjög einlægnislega eða í spaugi.
Alt frá því er jakob Worse fór að verða
stöðugur gestur í Sandgerði, hafði hann kom-
ist í einhverskonar vinfengi við þessa gömlu
konu. Hún var að jafnaði þur í viðmóti og
fálát, en hann hafði alveg sjerstakt lag á að
koma henni til, svo að hún sagði honum miklu
meira en nokkrum öðrum.
Kennarinn var í svo illu skapi og utan við
sig, að hann borðaði næstum því allar rauðu