Nýjar kvöldvökur - 01.03.1920, Blaðsíða 6

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
á skrifstofu tengdaföður síns, þegar stóri vagn-
inn kom til að safna saman boðsgestum; Ja-
kob Worse höfðu þau aftur á móti hitt, þeg-
ar þau voru komin upp í vagninn, og það
var eiginlega frú Fanney, sern hafði kallað til
hans.
Jakob Worse var ekkert sjerlega mikill vin-
ur Marteins, þó þeir hefðu verið leikbræður í
uppvextinum. Aftur á móti var Garman kon-
súll mjög vingjarnlegur við Worse, og ein-
stöku menn hjeldu jafnvel að konsúllinn hefði
ekkert á móti því, að fá Worsenafnið inn í
verslunina aftur — t. d. með giftingu.
En allir, sem kunnugir voru, þóttust þess
þó fullvissir, að af því mundi aldrei verða.
Ungfrú Rakel hafði engar mætur á Jakob
Worse, og í augum frú Garmans var hann
blátt áfram andstyggilegur, eftir að sjera Mar-
tens hafði sagt henni það í trúnaði, að hann
væri trúleysingi.
Konsúllinn leiddi frú Aalbom til borðs, því
hún var elst af konunum; Georg Delpin hafði
verið svo heppinn að ná í frú Fanneyju, en
Rakel sneri sjer að sendiherraskrifaranum og
ságði:
»Fyrirgefðu, frændi! — í þetta sinn verð-
urðu víst að sjá af mjer handa nýja gestinum
okkar, Herra kandídat Johnsen — viljið þjer
leiða mig til borðs?«
Hann rjetti henni arminn blátt áfram og
kurteislega, og gekk inn í borðsalinn með
hinu fólkinu.
»Hver þremillinn er nú á seyði hjá Rakel?*
— hvíslaði Marteinn að Worse. — »Húnsem
aldrei getur liðið þessa guðfræðinga hennar
mömmu:«
Jakob Worse svaraði engu, en tók sjer sinn
ákveðna sessunaut við borðið, jungfrú Cord-
sen. En Gabríel krækti í Iaumi frá sér bæði
vestisspennunni og buxnaspennunni, því hann
vissi hvað í vændum var.
Rað var heldur ekkert erfitt að geta sjer þess
til, fyrir þann, sem kunnugur var gestaboðun-
um í Sandgerði. Fyrst var borin fram kjöt-
súpa með gulrófum og kjötsnúðum, því næst
svínsflesk og grísasteik með grænmeti; þá kom
lambasteik og kálfasteik með blómkáli og rauð-
um rófum, og loks kranskaka og vanillebúð-
ingur.
í fyrstu voru það einkum kennarinn og
Delphin, sem skiftust orðum á við innri enda
borðsins. Reir voru báðir af Austurlandi, og
kennarinn reyndi eins og hann gat að fá hinn
til að segja eitthvað misjafnt um Vesturlandið
og íbúana þar. Hann vissi að hvorki konsúll-
inn eða sendiherraskrifarinn gátu þolað það;
og Aalbom kennara var heldur í nöp við alla
nýja menn, sem komust inn á Garmansheimilið.
En amtsskrifarinn ljet ekki leika á sig —
hvort sem það var nú af því, að hann fann
hvert stefndi, eða honum var í rauninni alvara
með alt, sem hann sagði. Pað var ekki hægt
að fá hann ofan af því, að náttúran í þessum
landshluta væri mjög aðlaðandi, og honum
geðjaðist einstaklega vel að því fólki, sem
hann hafði kynst þar til þessa.
Sendiherraskrifaranum var ávalt ætlað sæti
við hornið, vinstra megin við konsúlinn, sem sat
einn fyrir enda borðsins. Ríkarður laut áfram —
framhjá kennaranum og Rakel, sem sátu næst
honum — og beindi glasi sínu til nýja skóla-
stjórans: »Herra Johnsen! Fyrst þjer eruð á
sama máli og Delphin amtsskrifari um lands-
lagið hjerna, þá vona jeg að þjer fellið yður
ekki síður við fólkið. — Yðar skál, herra
skólastjóril*
Konsúllinn leit dálitið undrandi til bróður
síns; það kom sjaldan fyrir að sendiherraskrif-
arinn gæfi nokkurn gaum að ungum mönnum,
sem komu á heimilið — síst af öllu ef það
voru guðfræðingar.
^Já — sannaðu til —« hvíslaði Ríkarður,
»hann er hreint ekki svo grænn þessi.«
Frú Fanney tók líka eftir þeirri athygli, er
menn sýndu þessum nýja guðfræðingi, sem
sat skáhalt á móti henni við borðið. Hún Ieit
glampandi augunum sínum sem snöggvast til
hans og henni geðjaðist hann vel. Hann var
ekki eins glæsilegur ásýndum og Delphin og
ekki e»ns fríður og Worse, en samt var&