Fréttatíminn - 09.12.2011, Blaðsíða 51

sem helst ögruðu hamingju barna í
þessu landi, og að mannréttindum
ungmenna í samfélaginu yrði náð
með því að koma böndum á nokkra
grensulausa trúboðspresta eða óða
Gídeonmenn, en ég óttast að þær
ógnir sem að unga fólkinu okkar
steðja séu annars konar.”
En er ekki bannað að biðja faðir-
vor í skólum og mega Gídeonmenn
nokkuð dreifa Nýja testamentinu?
„Það er ekki lengur eðlilegt að
hafa bænahald eða beina trúariðk-
un í skólum. Um það er ekki deilt,“
segir Jóna Hrönn. “Þjóðfélagið er
orðið svo margbreytilegt að það
er ekki hægt að gera ráð fyrir
því að öll börn komi frá kristnum
heimilum og séu kristin. Nýju
reglurnar í Reykjavík sem nú eru
til reynslu ganga út frá því að trú
sé hvorki boðuð né iðkuð í skólum
og það tel ég eðlilega og hófstillta
afstöðu. En þegar börnin koma í
kirkjuheimsóknina er faðirvorið
að sjálfsögðu flutt og þau taka bara
undir sem vilja, og svo syngja þau
jólasálmana sem vilja. Þá skal gæta
þess að engin þvingun eða stjórnun
eigi sér stað, heldur frjálst val í trú-
frjálsu samfélagi. Svo skil ég nú
ekki annað en að áfram verði tekið
við Gídeonmönnum sem eiga það
erindi að gefa börnum þá bók sem
mest hefur mótað vestræna menn-
ingu, bæði löggjöf og listir, í tvö
þúsund ár. Þeir þurfa vitaskuld að
koma á forsendum skólans og það
er auðvelt að hafa skýrar línur í því.
Þetta hlýtur bara að jafna sig þegar
veturinn líður og sumarið kemur og
málið verður tekið upp að nýju.”
Urðu að brosa á forsíðumynd
bókarinnar
En aðeins að bókinni ykkar, „Af
heilum hug“... Hvernig kom til að
skrifuð var við ykkur viðtalsbók?
„Björg Árnadóttir kom að máli
við okkur þegar hún hafði selt For-
laginu þá hugmynd að gefa út við-
talsbók þar sem við gerðum grein
fyrir lífi okkar og starfi,” svarar
Bjarni. „Við þurftum að melta þetta
svolítið, en sáum fljótt að hér væri í
rauninni verið að rétta gjallarhorn
upp í hendurnar á okkur til þess að
við gætum komið því til skila sem á
hjarta okkar liggur.“
„Eina skilyrðið sem við settum
var sú að forsíðan yrði ekki mynd af
okkur brosandi framan í landann.”
segir Jóna Hrönn og hlær. „Sú krafa
varð að víkja á síðustu metrunum
þegar kynningardeild JPV útskýrði
fyrir okkur að hér væru á ferð ein-
föld lögmál sem ekki væri hægt að
horfa fram hjá. Svona bækur væru
bara seldar með þessum hætti,
hvað sem okkur þætti um það. Og
maður bara spilar með. Bókin er
hins vegar margslungin. Við erum
eiginlega að útskýra fyrir sjálfum
okkur og öðrum hvers vegna við
segjum það sem við segjum og
gerum það sem við gerum. Þetta
eru kristin trúfræði færð í ævisögu-
og viðtalsbúning. Við erum bara að
reyna að ná til fólks og segja sem
flestum frá þeim gæðum sem við
upplifum í trúnni, í kirkjunni og í
samfélaginu sem við tilheyrum.
Og við erum að vísa fram á veginn
í málefnum kirkjunnar, hvernig
okkur langar að sjá kirkjuna okkar
þróast og þroskast frá því að vera
embættismannakirkja og í átt að
því að vera þjónandi þátttökukirkja
þar sem enginn er skilgreindur út
heldur búist við öllum.”
Bjarni tekur ræðuna áfram:
„Okkur langar að sjá kirkju sem
ekki er örugg í sjálfri sér en veitir
mörgum öryggi, kirkju sem hlustar
margfalt á við það sem hún talar.
Í þessari bók erum við að leggja
til að kirkjan fari að eðli sínu sem
gefið er í Jesú Kristi. Hún á ekki að
vera neitt annað en kirkja hans og
bara halda sig við það.”
Hjá flestum er aðventan yndisleg-
asti tími ársins eins og ég kom inn
á áðan; jafnvel yndislegri en jólin
sjálf. Fólk ver miklum tíma saman.
Hvernig getið þið, hjón sem eru starf-
andi prestar fundið tíma til að njóta
aðventunnar?
„Úff, þetta er samviskuspurn-
ing. Þú veist að þú ert að tala við
tvo vinnualka!” segir Jóna Hrönn.
„Við Bjarni eigum engin áhugamál
eins og annað fólk. Það eina sem
við stundum meðfram starfi okkar
er líkamsræktin af því að annars
værum við orðin heilsulaus. Við
verðum víst seint til fyrirmyndar
um heimilishald eða lífsstíl. Samt
eigum við frábærar stundir með
krökkunum okkar þegar þau koma
öll í mat að minnsta kosti vikulega.
Þá gengur mikið á. Svo notum við
allar stundir sem við finnum með
afa- og ömmustelpunni okkar, Berg-
þóru Hildi. Það er nú bara topp-
urinn á tilverunni að vera með því
barni. Við erum til dæmis komin
með miða á Sinfóníutónleika fyrir
börn í Hörpu þar sem sú stutta fær
að kynnast æðri listum umkringd
hópi ættingja úr föðurfjölskyldunni.
Það verður stemmning.”
Allt í einu rýkur Jóna Hrönn upp
úr stólnum, spyr hvað klukkan sé
eiginlega orðin og tilkynnir okkur
að hún sé orðin of sein sem leyni-
gestur í brúðkaupsafmæli. Skilur
sinn mann eftir með spyrjanda og
kettinum Goða, sem er svo hrifinn
af honum að hann hefur nánast límt
sig á hann, enda afskaplega trúaður
köttur.
Bjarni segist hins vegar hafa
hálftíma í viðbót, fær sér meira
kaffi í rólegheitum og við ræðum
um heima og geima. Þau eru bæði
framúrskarandi skemmtileg, hrein
og bein og ég skil vel orð eins sókn-
arbarns séra Bjarna þegar ég var í
hópi fólks sem ætlaði að segja sig
úr Þjóðkirkjunni. Þá mælti ein:
„Ég myndi aldrei segja mig
úr Þjóðkirkjunni. Ég er ósátt við
yfirvöldin, en ég vil vinna að betra
starfi innan kirkjunnar. Og ég
myndi aldrei yfirgefa hann Bjarna
minn...!“
Það er tilhlökkunarefni að fara á Sinfóníutónleika barnanna í Hörpu með Bergþóru Hildi. Það þurfti barnabarnið til að koma
þeim hjónum í Hörpu.
VR | KRINGLUNNI 7 | 103 REYKJAVÍK | S. 510 1700 | F. 510 1717 | WWW.VR.IS
Virðing
Réttlæti
VR krefst aðgerða gegn atvinnuleysi Í dag eru um 2.400 VR félagar á atvinnuleysisskrá eða hátt í 9% félagsmanna. Þetta er óásættanlegt og krefst VR að stjórnvöld og atvinnulífið grípi til atvinnuskapandi aðgerða.
Til að vekja athygli á atvinnuleysinu hafa verið hengdir upp borðar á Kringlumýrarbraut,
einn borði fyrir hvern atvinnulausan VR félaga.
FÍ
T
O
N
/
S
ÍA
viðtal 51 Helgin 9.-11. desember 2011