Læknablaðið - 01.01.1928, Blaðsíða 14

8
LÆKNABLAÐIÐ
lega geta menn altaf oröiö geðveikir. En þaö er ekki það, sem veriö er
aö spyrja okkur aö i slíkum tiífellum, heldur hvort þeir séu í raun og
veru veikir. Og þó aö um minni háttar lasleika sé aö ræöa, eöa graviditet,
er það ekki næg ástæöa til aö losa menn við fangelsisvistina, enda er í
almenna hluta hegningarlaganna frá 1869 gert ráö fyrir og tekiö fram, aö
undir þessum kringumstæöum skuli láta mann, sein hefir veriö dæmd-
ur i þyngri refsingu (vatn og brauö eöa betrunarhússvinnu), fá venju-
legt fángaviöurværi.
Þá stöndum viö oft í miklum vafa um, hvernig vottorö við eiguin að
gefa, þegar viðkomandi kvartar yfir einhverju, sem viö getum ekki fund-
iö neina ástæöu til, eins og t. d. bakverk eöa höfuöverk, sem maöurinn
segist altaf fá, ef liann fer aö vinna, og vill því fá vottorö um aö hann
þoli ekki vinnu. Eg fyrir mitt leyti vil ekki gefa slík vottorð, þar sem
maður hefir ekkert að halda sér við, annað en umkvartanir sjúklingsins,
subjektiv einkenni, sem maður getur ekki einu sinni verið viss um, að
viðkomandi segi rétt frá. Jafnvel þó að maður finni eitthvað, sem skýrt
geti umkvartanirnar, eins og t. d. pleurasamvexti eftir brjósthimnubólgu
hjá manni sem kvartar um verk í síðunni, svo aö hann þoli ekki að
vinna, þá er þar fyrir alls ekki sagt, að viðkomandi sé óvinnufær fyrir því.
F.g hefi líka rekið mig á. að maður skal fara gætilega í að gefa vott-
orð um áverka, og get sagt ykkur lærdómsríkt dæmi upp á það. Nokkru
áður en eg fór utan 1924 kom til min bílstjóri og bað mig að koma með
sér til manns, sem hann hafði ekið á og meitt á fæti. Við skoðunina kom í
iiós, aö önnur fibula var brotin. Eg stundaöi manninn, sem var kominn
á 70. aldur, um mánaðartíma, og fór þá utan. Vegna ]>ess að eg hafði
stundað sjúklinginn, baö hann mig aö gefa sér vottorð um áverkann, áður
en eg sigldi, þvi að hann ætlaði aö leggja það fram i rétti í skaðabóta-
máli móti bílstjóranum. Eg gaf svo vottorð um áverkann, og tók þar
fram að lokuni, að sennilegt væri, aö sjúkl. yröi ekki alveg jafngóður
eftir áverkann þar sem hann væri orðinn þetta gamall. Nú frétti eg ekk-
ert af þessu fyr en rúmu iþ$ ári seinna, við heimkonni mína. Þá er eg
beðinn að koma á þetta sama heimili, og fólkið fer að segja mér frá, að
það hefði unnið málið og fengiö um 900 kr. í skaðabætur. Mér þótti það
vel borgað. En þegar eg fór að tala við bílstjórann blöskraði mér þó
meir, því að hann sagðist hafa orðið aö liorga töluvert á 3. þúsund krón-
ur í skaðabætur og málskostnaö. Þegar eg svo fór aö spyrja lögfræðing
gamla mannsins hvernig á ]>essu stæði, sagði hann mér, að skaðabæturnar
heföu oröið svona miklar upp á vottorð mitt. (Mismunurinn á útlátum
bílstjórans og greiðslunni til gamla mannsins lá í því, að lögfræðingur-
inn hafði tekið málið aö sér með þeinr kjörum, að sjúkl. þyrfti engin
málflutningslaun að greiða, ef málið tapaðist, en lögfræðingurinn fengi
hinsvegar ákveðinn hluta af skaðabótunum. ef málið ynnist).
í þessu tilfelli er ]ió ekki eiginlega vottorðinu um aö kenna, heldur
miklu frekar misbrúkun á ]iví. Auðvitað hefði átt að heimta nýtt vott-
orð, áður en málið var dæmt.
Við getum ekki gert að því, þótt þau vottorð, sem við gefum, sé mis-
brúkuð af öðrum, en það sýnir okkur, að þvi rneiri er þörfin á að við
getum alt af staðið við okkar vottorð.
En við getum ekki neitað því, að surnir hafa verið nokkuð léttúðugir