Læknablaðið - 01.03.1928, Page 11

LÆKNABLAÐIÐ
4i
lestir og í umferöarysnum á götunum — alstaöar er reglusemi og ríkt
gengið eftir aö alt gangi eftir nótum. Og hvaö eftir annaö koma fram
á sjónarsviðiö eftirlitsmenn, eöa konur, sem þá og þegar birtast aö óvör-
um, t. d. í stóru verslunarbúðunum, i matsöluhúsunum miklu, eða í stræt-
isvögnunum, og koma til að lita eftir, aö hver gestur fái afgreiöslu í tæka
tíö, og aö afgreiðslan sé í réttu lagi, eöa grenslast eftir hvort maöur hafi
keypt aðgöngumiða sinn, t. d. í strætisvögnunum og gefiö rétt verö fyr-
ir o. s. frv. Og einmitt þetta sama góöa skipulag sást hvarvetna í heil-
brigðismálunum.
XII.
í flestum heimsóknum til ofantaldra stofnana var okkur vel fagnað af
forstööufólki, og þágum við ýmist dögurð eöa aðrar góögerðir, og fór
þá sjaldan hjá því, að ræöur væru haldnar og einhver gleðskapur fylgdi.
En af meiriháttar veislum, sem okkur var boöiö i, skal eg nefna þessar:
The Annual Dinner of the Medical Officers of Health.
Luncheon by the. invitation of the Fishmongers Company.
L u n c h e o n by the invitation of the City Corporation.
D i n n e r by the invitation of the Institute of Hygiene.
Ennfremur hafði heilbrigfðisráðuneytið boðiö okkur til kveldveislu, en
sú veisla fórst fyrir vegna forfalla.
Loks buöum við sjálfir ýmsum helstu forkólfum í Ministry of Health
til D i n n e r í gildaskála i Piccadilly. Voru þessi fjölmennu samsæti
hin veglegustu og fóru fram hiö besta.
I tveimur af veislunum var okkur sýnd sú sérstaka velvild, aö drukk-
inn var ástarbikar — T h e L o v i 11 g C u p. Þaö er gamall enskur
veislusiöur og fer þannig fram, aö „Chairman“ eftir nokkur vel valin orð
til gestanna, drekkur sessunaut sínum til af miklu gullkeri, fyltu ágætis
víni, og réttir honurn bikarinn til þess aö drekka sér á móti. Standa báð-
ir meðan drukkið er, og þar til hinn síðari hefir einnig drukkiö til sessu-
naut sínum, og svona gengur koll af kolli kringum boröiö, og standa
þannig ætíð þrír í einu. Er þetta gönnil varúðarregla frá þeim tímum er
tíðkuðust hin breiðu spjótin, jafnvel í veislum, og rneðan enn var bók-
staflega satt máltækið „berr er hverr að baki nerna bróður eigi“. Þess
vegna stendur hver tii varnar ijaki sessunautar síns meöan hann drekkur.
Þessi fagri, forni siður hreif hugi vora, og góðvildar og gleðinnar helgi
andi sveif yfir vötnunum. Við tvíhentum gullkerið, sem var heilsteypt og
þungt, og skrautbúið eins og dýrmætur kirkjukaleikur, en vínið var guða-
veig úr gömlum belgjum. Og eg mintist vísu Sturlu Þórðarsonar:
„Þar gullker geiga knáttu
víni full í vina greipum,
en inndrótt allra meina
heilivágur til hjarta féll.“
Já víst var það unun að sitja aö þessum sumblum, og eiga alvarleg
störf á morgun. Því Englendingar eru fálátir og alvörugefnir hvetsdags-
lega, en þeir kunna vel að gleðjast á góðri stund, og þeir kunna öðrum
þjóðum fremur að auðsýna gestrisni, og einnig vera sjálfir góðir gestir,
glaðir og reifir. Þeim ferst það svo einstaklega vel með alvöruna í bak-