Læknablaðið - 01.10.1941, Síða 29

L ÆKNABLAÐIÐ
sem talin er viS hans hæfi og insu-
lin gefiö i sntávaxandi skömmt-
um, þangaö til ekki finnst lengur
sykur í þvagi svo neinu nemi.
Þegar ákveðinn er dagskammtur
handa diabetessjúklingi, veröur aö
taka tillit til þess, hvort hann er
gamall eöa ungur, feitur eöa mag-
ur, karl eöa kona 'og ekki þarf sízt
aö athuga hverskonar starf hann
hefir meö höndum. Lítil og feit,
roskin kona, sem situr auöum
höndum mestallan daginn, þarf ó-
likt minna aö bíta og brenna en stór
og magur karlmaöur, sem vinnur
eríiða vittnu.
Skynsamlegt væri að úthluta
konunni matarskammti sem svarar
til u—1200 hitaeiningum á dag,
meðan hún er aö megrast, og síöan
mætti auka það í 15—1700 hitaein-
ingar, sem nægja mundi undir
flestum kringumstæðum. Það er
einkennilegt, að feitum sjúkling-
um batnar jafnan mikiö diabetes
þegar þeir megrast. Ivolvetnaþol
þeirra vex verulega og er því oft-
ast óþarft að gefa þeim insulin.
Viö tilraun til þess aö ntegra dia-
betessjúkling, ntá ekki undir nein-
um kringumstæðum gefa thyreo-
idealyf. Magri karlmaðurinn, sem
vinnur erfiða vinnu, þarf senni-
lega 2800 hitaeiningar á rneðan
hann er aö ná eðlilegum lioldum.
Síðar mætti sennilega minnka dag-
skammtinn nokkuð, enda telur
“5
Umber, aö 30 hitaeiningar pr. kg.
sé oftast nægilegt handa fullorön-
um, ef aglycosuria er fullkomin
og sjúklingurinn þarf ekki að fitna.
Fyrir nokkrum árum fundu
þeir Porges og Adlersberg, að ef
fita í mat sykursýkissjúklinga
var minnkuð í ca. 50 gr. pro. die,
jókst kolvetnaþol sunira þeirra,
og það stundum um allt að 100%,
án þess aö rneira insulin væri gef-
ið, og stundum mátti jafnvel
minnka insulinskammtinn. Þetta á
þó aðeins viö um suma sykursýk-
issjúklinga, sennilega einkum þá,
sem ekki hafa hreinan pancreas-
diabetes. Ýmsir diabeteslæknar
hafa þó, að því er talið er, með
góðum árangri notað fitusnauða
(ekki yfir 50 gr. fitu) en kolvetna-
og eggjahvituríka diæt við sjúk-
linga upp og ofan. Hjá sumurn
þessara ágætu manna ræöur miklu,
að þeir álíta að fiturík fæða geti
þegar til lengdar lætur framkallað
arteriosclerosis, sem er svo algeng
hjá diabetessjúklingum. Komst
einu formælandi þessarar stefnu
svo að orði, að menn fái diabetes
vegna þess, að þeir safni of ntikilli
fitu, en deyi úr diabetes vegna þess,
að þeir borði of ntikið feitmeti.
Það fyrra er staðreynd að því leyti,
að diabetes siglir oft i kjölfar of-
fitunnar, og batnar við rnegrun.
Að arteriosclerosis sé afleiðing af
fituáti er ósannað mál, en margt
Sykurþolslinurit (meðal-
tal) 21 sjúklings með dia-
betes og adipositas á und-
an og eftir megrunarkúr
nteð fullurn árangri. —
(New'burgh & Conn).