Læknablaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 8

130
LÆKNABLAÐIÐ
við magasári töluvert fram eft-
ir þessari öld og lengi vel
bundnar við hana miklar vonir,
bæði af sjúklingum og læknum.
En menn fóru þó fljótt að
reka sig á, að g.-e. var ekki
einhlít til lækningar. Stenosis
gat batnað og var það mikil
bót, en það var ekki nema endr-
um og eins, að sárið greri og ef
svo varð ekki, þá héldu sömu
einkennin áfram og svo bættist
við ulcus pepticum jejuni, sem
fært gat sjúklinginn úr öskunni
í eldinn.
Þegar þess er gætt, að það er
hyperchlorhydrian, sem heldur
við sárinu og ýfir þaö upp, þótt
það grói, eða framkallar ný sár,
þá er skiljanlegt, að g.-e. gat
ekki til lengdar orðið aðalað-
gerð skurölæknanna við maga-
sári, því að g.-e. getur aldrei
haft áhrif á sýrumyndun mag-
ans þó að duodenal-vökvi goti
stundum hjálpað til þess aö
deyfa að nokkru leyti áhrif
sýrunnar.
Það var fyrst eftir að faríð
var að gera resectionir á maga
vegna ulcus ventriculi et duo-
deni og þær stórar, að hægt
var að taka að miklu eða öllu
leyti fyrir hyperchlorhydriu og
með því að losa sjúklingana við
sárin, enda má segja, aö árang-
ur resectiona við magasár hafi
orðið mjög góður, þar sem að-
gerðirnar heppnuðust.
Á seinni árum hefir ný að-
ferð verið reynd við magasár-
um og á ég þar við vagotomi-
una. Ég skal ekki leggja mik-
inn dóm á þá aðgerð þar sem ég
hefi aldrei reynt hana sjálfur.
Segja má, að enn sé ekki kom-
in full reynd á þá aðgerð og,
satt að segja, hefi ég ekki haft
mikla ti’ú á henni og því ekki
viljað taka hana upp. Þetta
mun véra vandasöm aðgerð,
sem sjá má af því, að oft mun
svo vera, jafnvel hjá æfðum
skurðlæknum, að vagotomian
vei’ður ekki fullkomin og er þá
von að árangurinn eða árang-
ursleysið verði eftir því.
Nú á seinni árum, þegar mjög
hefir dregið úr hættunni við
magaaðgerðir, er ekki nema
von, að læknar vísi fleiri og
fleiri sjúklingum til aðgerða
vegna magasárs og sjúkling-
arnir vilji sjálfir reyna þá
lækningaaðferð, því að enn er
það svo, að lyflæknisaðgerðir
hafa viljað reynast haldlitlar
þegar til lengdar lætur, þó að
þær séu oft ágætar í bili og það
svo, að sjaldan er gripið til rót-
tækra handlæknisaðgei’ða
nema heita megi að lyflækn-
ingar hafi verið í’eyndar til
þrautar.
Það er ekki lítil örorka, sem
magasár skapar þeim, sem með
það gengur, jafnvel þótt hann
geti nokkurnveginn stundað
starf sitt, að maður tali ekki
um þá, sem tímunum saman
eru rúmfastir eða við rúmið,
eða meira eða minna kvaldir af