Læknablaðið - 01.12.1950, Blaðsíða 31

LÆKNABLAÐIÐ
153
3. niynd.
Við smásjárskoðun (sbr.
mynd nr. 3) sést að æxlið er
frumuríkt og greinilega af epi-
þeluppruna og liggja epiþel-
frumurnar þétt hver að ann-
arri í stórum breiðum. Um epi-
þelbreiðurnar kvíslast grannir
bandvefsstrengir með fíngerð-
um æðum, en æxlið getur þó
ekki talizt æðaríkt. Bandvefs-
strengirnir skipta æxlinu þann
ig í ótal hólf, sem fyllt eru epi-
þelfrumum, en grannar epi-
þelsúlur liggja milli hólfanna
og tengja þau hvert við annað.
Yfirborð æxlisins er klætt út-
flöttum epiþelfrumum, sem
víðast hvar mynda aðeins ein-
falt frumulag, en á stöku stað
fleiri. Undir þessu yfirborðs-
epiþeli tekur við mjótt band-
vefsbelti en síðan æxlisvefur-
inn sjálfur.
Æxlisfrumurnar eru í heild
svipaðar að lögun og stærð,
þær eru yfirleitt frymisríkar og
tekur frymið á sig rauðieitan
blæ með hæmatoxylin og eosin
lit og víða sjást rauðleit korn
(granula) í fryminu. Við nán-
ari athugun sést þó nokkur
breytileiki á lögun frumanna,
þannig að þær sem liggja yzt
í hólfunum, út við bandvefs-
strengina og æðarnar, líkjast
háfrumuepiþeli, en þegar inn-
ar dregur í hólfin lækka frum-
urnar og verða marghyrndar
eða jafnvel hnöttóttar.
Kjarnarnir eru yfirleitt mið-