Læknablaðið - 15.01.1954, Síða 24

54
LÆKNABLAÖIÐ
verk að afkasta því verki, sem
aðstoðarJæknunum var ætlað,
en það er til marks um áhuga
og starfsþrek Bjarna, að síð-
asta hálft annað árið, sem liann
var lijá próf. Busch, þá vann
liann að doktorsrili sínu, On
spinal meningeoma, sem haun
varði með sóma við háskóla
Kaupmannaliafnar árið 1947.
Um Gissur ísleifsson var sagt,
að af honum mætti gera þrjá
menn, víkingaliöfðingja, lion-
ung og biskup. Slílvl finnst mér
eklci hafa getað átt við um
Bjarna Oddsson. Ég gat aldrei
liugsað mér hann í öðru starfi
en læknisstarfinu, svo vel fór
það lionum úr liendi.
Það er hverjum lækni mikill
styrkur að fá tækifæri til þess
að læra fræðin eins og þau
eru bezl kennd á hverjum tíma,
en það er cldvi einhlýtt vegar-
nesli til þess að lionum farnist
vel í slarfinu. La'knisfræðina
verður og er hægt að læra eins
og Jivað annað, en læknislistin
verður aldrei lærð, annaðhvort
er hún mönnum í Idóð borin
eða ekki. Hjá Bjarna fóru sam-
an mikil þekking og miklir
Jiæfileikar til þess að hagnýta
þessa þekkingu í samræmi við
kröfur tímans og siðareglur
stéttarinnar. Vinnuhrögð lians
báru í senn vott um þjálfun
og virðingu fyrir starfinu,
mannúð og samvizkusemi
gagnvart hinum sjúlía. Hann
rasaði aldrei um ráð fram, en
geklv að hverju verki eftir ná-
kvæma yfirvegun með festu og
alvöru, sem stappaði nærri liá-
tíðleilc, eins og einn náinn sam-
verkamaður lians hefir kom-
izl að orði. Vinnan stirðnaði
aldrei í dauðri la'kni, lieldur
var hún innhlásin af umhyggju
fyrir sjúklingnum og einlæg-
um vilja til þess að lækna þeg-
ar það var hægt, en annars að
lina þjáningar og liugga.
Hann takmarkaði vinnuna
eklíi við sjúkt líffæri, heldur
við liina sjúku persónu, og
vissi, að þó hann fyndi ekki
líkamlega kvilla lijá hinum
sjúka, þá var nægar slcýringar
liægt að finna annars staðar,
t. d. í lífskjörum lians. Ég hefi
engan kirurg þekkt, sem Jiafði
jafn næman skilning á psyko-
logi og Bjarni liafði. Hann
skyldi ,stress syndromið1 löngu
áður en farið var að skýra það
fyrir almennum læknum í fag-
ritum fyrir nokkrum árum.
Hann sá livern einstakling fyr-
ir sér í nánum tengslum við
umliverfi lians, lífsbaráttu og
lífsvenjur. Það var leikur fyrir
liann að ná trausti fólksins og
að fá það til þess að tala, og
þar með gáfust oft tælcifæri til
jæss að leysa vandræði, sem
livorki voru lyf- né skurð-
tælv. Hið lieillandi og sannfær-
andi i geðslagi Jians, liið létta
skap, liinn örvandi glampi í
hroshýru augnaráðinu, allt
þetta var honum ómetanlegur
styrkur, hvort sem hann lieitti
hnífnum eða öðrum aðferðum.